Οι φωνές που, για λόγους στρατηγικής, έκρουαν τον κώδωνα για τον πετρελαιαγωγό φαίνεται να δικαιώνονται. Υπάρχει ένα άλλο πρότυπο ανάπτυξης για τον Έβρο;
Του Βράβα Ιωακείμ, ivravas@gmail.com
Λίγοι θυμούνται τις γενικόλογες εξαγγελίες του σχεδίου στρατηγικής ανάπτυξης για την περιοχή με την κωδική ονομασία «Έβρος 2010». Βρισκόμαστε στον Έβρο, το 2010, και λίγα έχουν γίνει προς την άρδην βελτίωση της ποιότητας ζωής στο σύνολο του Νομού.
Αντ’αυτού, οι περισσότεροι συνέδεσαν μοιρολατρικά (;) το μέλλον του τόπου με το πιθανολογούμενο έργο της διέλευσης ενός πετρελαιαγωγού. Και τώρα, που η παρωχημένη επιλογή εθνικής σημασίας με όρους του 1970 φαίνεται να ολοκληρώνει τον κύκλο της, και να επιβεβαιώνει τις φωνές που δεν αποκύρησσαν το έργο περιβαλλοντικά μόνο, αλλά και (κυρίως) στρατηγικά, καθώς άφηνε την περιοχή έρμαιο των ρωσικών παιγνίων επιρροής, μένουν με το στόμα ορθάνοιχτο. Μιλούν για καθυστερήσεις που μας έβγαλαν έξω από το παιχνίδι, αντί να συλλογισθούν ποιες είναι οι ουσιαστικές καθυστερήσεις που μας βγάζουν έξω από κάθε παιχνίδι.
Η Ρωσία, η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Βενεζουέλα έχουν στρατηγική δύναμη επειδή εκμετταλεύονται το στρατηγικό απόλυτό τους πλεονέκτημα: τις πηγές υδρογονανθράκων. Ομοίως, όπως και οι ΗΠΑ εκμεταλλεύονται το απόλυτο πλεονέκτημα τους που είναι η στρατιωτική υπεροχή, όπως και η Τουρκία προσπαθεί να εκμετταλευθεί το απόλυτο πλεονέκτημα της χώρας μετάβασης, τόσο σε επίπεδο μεταφορών όσο και πολιτισμού. ¨Οπως πράτταμε και εμείς ως Έλληνες ποντάροντας στην ανάπτυξη της ναυτιλίας.
Στην εποχή των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, δεν είναι καινοτόμος ούτε ρηξικέλευθη η πρόταση για πλήρη απεξάρτηση από το πετρέλαιο. Μόνο που λίγοι το έχουν συνειδητοποιήσει και ακόμη λιγότεροι εργάζονται προς αυτή την κατεύθυνση. Όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση ψάχνει απεγνωσμένα οικονομικούς τρόπους μεταφοράς ηλιακής ενέργειας από τη Σαχάρα, όταν η Γερμανία έχει γεμίσει τη χώρα με φωτοβολταϊκά, όταν η Δανία καμαρώνει για το πρώτο ενεργειακά αυτόνομο νησί στον κόσμο, μήπως είμαστε οι τυφλοί που δεν αναγνωρίζουμε τον πλούτο μας και επιμένουμε να επενδύουμε όνειρα στο πετρέλαιο;
Σίγουρα ο Έβρος δεν είναι η περιοχή της Ελλάδας με τη μεγαλύτερη ηλιοφάνεια. Σίγουρα όμως διαθέτει ασύγκριτα περισσότερη από το νησί Σάμσο της Δανίας. Και , σύμφωνα με πρόσφατας μελέτες, του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής διαθέτει την κατάλληλη εκείνη περιοχή στην Ελλάδα για την ανάπτυξη μεγάλου θαλάσσιου αιολικού πάρκου. Διαθέτει και ρεύματα γεωθερμικής αξίας, που κάποιοι στο παρελθόν αφόρισαν, μετανιώνοντας στη συνέχεια γι αυτό.
Επίσης, διαθέτει και δύο εξαιρετικού κάλλους και σημασίας περιοχές NATURA 2000 που άμεσα τον καθιστούν περιοχή περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και μια δυναμική ώθηση στη γερωργία και την κτηνοτροφία που ανέκαθεν αποτελούσαν πυλώνες της οικονομίας της περιοχής, μέσα από μια στοχευμένη στροφή προς νέες καλλιέργειες, μη υδροβόρες, αλλά και την παραγωγή με βιολογικές μεθόδους των αγαθών ευρείας κατανάλωσης.
Μια σειρά από απλές ενέργειες που εμπεριέχουν υψηλό ποσοστό πολιτικής βούλησης και προσωπικής δέσμευσης προς ένα διαφορετικό, κερδοφόρο και αποδοτικό με κοινωνικούς και οικονομικούς όρους πρότυπο ανάπτυξης, ένα μοντέλο ανάπτυξης έντασης εργασίας, γνώσης και κοινωνικής υπεθυνότητας, θα μπορούσε να περιλαμβάνει:
1. Ίδρυση Ινστιτούτου Ανάπτυξης Έβρου, με στόχο την αφιλοκερδή εκπόνηση μελετών για την ανάπτυξη της περιοχής και υπεύθυνο για την πιλοτική εφαρμογή τους και την παραγωγική αξιοποίηση των νέων επιστημόνων του Νομού
2. Στοχοθέτηση της απεξάρτησης από το πετρέλαιο μέχρι το 2030, και τον υπερκερασμό του στόχου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για παραγωγή του 20% της χρησιμοποιούμενης ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές έως το 2020
3. Σύσταση Συμβουλίου Οργανικής Καλλιέργειας Έβρου, αρμόδιου να προωθεί, να ελέγχει και να πιστοποιεί την καλλιέργεια βιολογικών και μεταποίηση των προϊόντων
4. Σϋσταση Συμβουλίου της Κοινωνίας των Πολιτών, κατά το πρότυπο της Βουλής της Κοινωνίας των Πολιτών, με γνωμοδοτικό και ελεγκτικό ρόλο στις αναπτυξιακές αποφάσεις της περιοχής
5. Ρήτρα διασφάλισης των συμφερόντων του δημοσίου και της τοπικής κοινωνίας από τις επενδύσεις στον τομέα των ΑΠΕ
6. Διασφάλιση πόρων για την οικονομική, οργανωτική και διαχειριστική υποστήριξη των νέων πρωτοβουλιών μέσα από την ενεργό συμμετοχή σε ευρωπαϊκά δίκτυα και προγράμματα
7. Πιλοτική εφαρμογή των σχεδίων στα όρια των νέων Δήμων Σουφλίου και Σαμοθράκης, λόγω της ιδιαίτερης γεωμορφολογίας των περιοχών (συνδυασμός ορεινών και πεδινών περιοχών, ζώνης NATURA και γεωθερμίας, καθώς και παραδοσιακό προϊόν-κατατεθέν για το Σουφλί, νησιωτικός χαρακτήρας και μικρός πληθυσμός για τη Σαμοθράκη)
Ίσως τα σχέδια αυτά φαντάζουν μη ρεαλιστικά για πολλούς. Αλλά φανταζόσασταν ποτέ ότι τα Τρίκαλα θα ήταν η πρώτη ηλεκτρονική πόλη στην Ελλάδα; Κάποιος το φαντάστηκε και το πραγματοποίησε! Φανταζόσασταν ότι ένα παρηκμασμένο χωριό του Πηλίου θα είχε μηδενική ανεργία και θα προβαλλόταν ως πρότυπο ανάπτυξης και ποιότητα ζωής; Κάποιος το φαντάστηκε και το πραγματοποίησε!
Η υπανάπτυξη δεν είναι μονόδρομος. Αρκεί να υπάρχει φαντασία, όρεξη για δουλειά και πάνω από όλα, γνώση. Ένας νομός ενεργειακά αυτάρκης, με ποιότητα αγαθών και υπηρεσιών που θα στηρίζει και θα στηρίζεται στην τοπική αγορά, στους ντόπιους παργωγούς και επιχειρηματίες είναι εφικτός.
Μπορούμε να βάλουμε στόχο ώστε σταδιακά μέχρι το 2030, ο Έβρος θα σταθεί πρότυπο ανάπτυξης και εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών του Οκτωβρίου, μπορούμε και πρέπει να το απαιτήσουμε από τους υποψηφίους.
Τα εργαλεία και οι μέθοδοι του παρελθόντος ανήκουν στο παρελθόν. Μπορούμε να δουλέψουμε με τα εργαλεία και τις μεθόδους του μέλλοντος, ώστε να αποκτήσουμε θέση ισχύος στην περιφερειακή σκηνή, να διασφαλίσουμε υψηλό επίπεδο οικονομικής και πολιτιστικής διαβίωσης και να συμβάλλουμε στο αύριο όχι με όρους ελάχιστης ζημίας και ήσσονος προσπάθειας, αλλά μεγιστοποίησης οφελών και αειφόρου ανάπτυξης.
--
Ιωακείμ ΒΡΑΒΑΣ
Πολιτικός Επιστήμονας - Διεθνολόγος
Παρασκευή 21 Μαΐου 2010
Τετάρτη 19 Μαΐου 2010
Μαζική δημόσια δήλωση άρνησης στράτευσης
Ο στρατός θα χάσει κι εμάς!
Μάιος 2010
Ας το πούμε απλά. Δε γουστάρουμε να πάμε φαντάροι. Δε θέλουμε το στρατό ούτε για εμάς, ούτε για κανέναν. Μας απωθεί ένας μηχανισμός εξουσίας, ιεραρχίας, απόλυτης πειθαρχίας, παραλογισμού, ισοπέδωσης της προσωπικότητας, της διαφορετικότητας, της ιδιαιτερότητας. Ένας μηχανισμός που υπάρχει για να ασκεί βία προς τρίτους, αλλά και στους ίδιους τους “μετέχοντες” σε αυτόν.
Γνωρίζουμε τι ρόλο έχουν παίξει οι στρατοί ως σφαγείς της ιστορίας, κατακτητές, δυνάμεις κατοχής ή εσχάτως “ειρηνευτικές δυνάμεις” και “ανθρωπιστικές αποστολές”. Ξέρουμε και τα παράσημα του “δικού μας” εθνικού στρατού. Το ρόλο του στις δικτατορίες τόσο τις προπολεμικές όσο και κυρίως της επταετίας. Τις διεθνείς του αποστολές στην Ουκρανία, στην Κορέα, στη Βοσνία, το Κόσοβο, το Αφγανιστάν.
Αν υπάρχει κάποιο νόημα στη λέξη πατρίδα σίγουρα για εμάς δεν είναι το μίσος για το γείτονα Τούρκο, Μακεδόνισσα, Αλβανό κτλ. εργαζόμενο, μαθήτρια, φοιτητή που αναγκάζεται να καταπίνει τις αντίστοιχες αηδίες περί εθνικού συμφέροντος που μας ταΐζει και η εγχώρια άρχουσα τάξη και η στρατοκρατική κάστα (ευτυχώς αδύναμη και σε απαξίωση όσο ποτέ σε αυτή τη χώρα). Μας είναι ξεκάθαρο πως το μέτωπο σύγκρουσης που διαλέγουμε είναι ενάντια στο αφεντικό μας, στο λαμόγιο πολιτικό που μας κυβερνά, τους κεφαλαιοκράτες του τόπου που μας κοροϊδεύουν στα μούτρα, έναντια στον κάθε τύπου φασίστα της διπλανής πόρτας και όχι εναντίον των απέναντι (που η αμαρτία τους είναι απλά ότι γεννήθηκαν απέναντι).
Μας εξοργίζουν οι στρατιωτικές δαπάνες. Έχουμε δέκα χρόνια που τελειώσαμε το σχολείο, πολύ λίγα που βγάλαμε την όποια κάποια σχολή μας, μόλις (άλλα ήδη) 2-3 τουλάχιστον που μπήκαμε στην εργασία. Δεν προλάβαμε να ξεχάσουμε τις ελλείψεις στα προηγούμενα χρόνια σε δασκάλους, σε υποδομή, σε βιβλία και γενικά σε δυνατότητες. Κι έχουμε ήδη νιώσει στο πετσί μας την τρομοκρατία του βασικού μισθού, την αγωνία αν θα μας κολλήσουν ένσημα ή όχι, αφού (λέμε τώρα) μετά από πολύ κόπο γλιτώσαμε από την αγωνία αν θα έχουμε δουλειά. Την ίδια στιγμή τα αεροπλάνα του στρατού ψηλότερα και περισσότερα πετούν, οι φρεγάτες μακρύτερα πλέουν. Κανένας μπαμπούλας για εχθρούς του έθνους δεν μας πείθει για την ανάγκη αυτών των εξοπλισμών, και σίγουρα το δόγμα “για να έχεις ειρήνη, ετοιμάσου για πόλεμο” είναι από τα πιο άρρωστα που σκέφτηκε ποτέ ανθρώπου νους.
Μας κάθεται στο σβέρκο κι ο κοινωνικός ρόλος του στρατού. Ένα ακόμα κεφάλαιο στη γραμμικότητα της ζωής μας. Ένας χρόνος έξω από τον κόσμο, μακριά από όσα αγαπούμε, από όσα κάνουμε, από τους αγώνες μας. Κι αυτό γιατί «οι εμπειρίες από το στρατό είναι αξεπέραστες», «το κλίμα φανταστικό» (σχεδόν θλίψη προκαλούν αυτές οι ατάκες) και κυρίως γιατί θα γίνουμε (επιτέλους) άντρες. Ε, όχι, αν η αντροσύνη είναι αυτό που είστε, κρατήστε την για τον εαυτό σας, ας παραμείνουμε παιδιά, ας μπορούμε να αγγίξουμε και τη θηλυκή (ή όποια άλλη) πλευρά μας.
Τι νόημα έχει αν δε βγεις να το φωνάξεις;
Αισθανόμαστε αλληλέγγυοι με καθέναν που αρνείται την ένταξη στο στρατιωτικό μηχανισμό, που αμφισβητεί δια της απουσίας του ή της πάσης φύσεως διαφορετικής – εναλλακτικής στάσης του την υποχρεωτική στράτευση. Με αυτούς που βγάζουν τη γλώσσα και πηδούν από τη βάρκα ή διαλέγουν άλλο καράβι. Απλά δεν είναι αυτό που μας ταιριάζει, αυτό που (μετά από πολλή σκέψη και κουβέντα) διαλέγουμε. Θαρρούμε πως είναι πια ώριμος ο καιρός να βγούμε και να αρνηθούμε τη στράτευση πολιτικά, δημόσια και ωραία. Πως χρειάζεται να σπάσει η σιωπή γύρω από το θέμα, να δημιουργηθεί ένα ρήγμα στο πλέγμα της βεβαιότητας πως “έτσι έχουν τα πράγματα” και της αφωνίας των σκέψεων ότι δεν είναι μόνο έτσι. Να μιλήσουμε ξεκάθαρα για κατάργηση της υποχρεωτικής στράτευσης (σκεπτόμενοι διαρκώς την κατάργηση του στρατού ως τέτοιου), αρνούμενοι μαζί με αυτήν κάθε δικαίωμα του στρατού και του κράτους να μας την επιβάλλουν. Να κάνουμε σαφές και αδιαπραγμάτευτο το δικαίωμά μας στην συνειδητή και “στρατευμένη” προσφορά του χρόνου, της διάθεσης, της γνώσης και της κάθε ικανότητάς μας στις κοινωνικές δράσεις και τα κοινωνικά πεδία που ιεραρχούμε υψηλότερα και στα οποίες γνωρίζουμε καλύτερα από κάθε υδροκέφαλο μηχανισμό πως μπορούμε να προσφέρουμε περισσότερο.
Χαιρόμαστε και γεμίζουμε δύναμη από τη συνάντησή μας και την αβίαστη απόφαση της συμπόρευσής μας. Βρεθήκαμε και ενώνουμε διαθέσεις και δυνάμεις για να κινηθούμε όχι, όπως θα μας προτιμούσαν, κατά μονάδες χαμένες στην επικαιρότητα και το χάος των γεγονότων, αλλά ως συλλογικότητες, μικρές ή μεγαλύτερες με αλληλεγγύη και αμοιβαία εμπιστοσύνη με λόγο επιθετικό και ξεκάθαρο.
Στις σειρές του Μαΐου και του Αυγούστου του 2010, κάποιοι ούτε θα παρουσιαστούμε, ούτε θα κρυφτούμε. Θα φορέσουμε καλοκαιρινά κι όχι παραλλαγή, θα κάνουμε κάμπινγκ κι όχι στρατόπεδο. Γνωρίζοντας τις ενδεχόμενες συνέπειες και αναλαμβάνοντας πλήρως τις ευθύνες της επιλογής μας, θα αρνηθούμε το στρατιωτικό μας πεπρωμένο, διατηρώντας ακέραιη την πολιτική και κοινωνική μας υπόσταση.
Μάιος 2010
Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Γιάννενα-Κόρινθος,
* Παναγιώτης Σιαβελής
* Άγγελος Νικολόπουλος
* Μόρις Ζαφειριάδης
* Δημήτρης Σωτηρίου
* Μενέλαος Εξίογλου
* Ευάγγελος Ζώης
* Σταύρος Κεφάλας
url: http://antirrisies.gr/node/845
Υ.Γ. Διαβάστε και τις συμπληρωματικές δημόσιες δηλώσεις άρνησης στράτευσης του Άγγελου Νικολόπουλου: http://antirrisies.gr/node/853, και του Παναγιώτη Σιαβελή http://antirrisies.gr/node/848
Μάιος 2010
Ας το πούμε απλά. Δε γουστάρουμε να πάμε φαντάροι. Δε θέλουμε το στρατό ούτε για εμάς, ούτε για κανέναν. Μας απωθεί ένας μηχανισμός εξουσίας, ιεραρχίας, απόλυτης πειθαρχίας, παραλογισμού, ισοπέδωσης της προσωπικότητας, της διαφορετικότητας, της ιδιαιτερότητας. Ένας μηχανισμός που υπάρχει για να ασκεί βία προς τρίτους, αλλά και στους ίδιους τους “μετέχοντες” σε αυτόν.
Γνωρίζουμε τι ρόλο έχουν παίξει οι στρατοί ως σφαγείς της ιστορίας, κατακτητές, δυνάμεις κατοχής ή εσχάτως “ειρηνευτικές δυνάμεις” και “ανθρωπιστικές αποστολές”. Ξέρουμε και τα παράσημα του “δικού μας” εθνικού στρατού. Το ρόλο του στις δικτατορίες τόσο τις προπολεμικές όσο και κυρίως της επταετίας. Τις διεθνείς του αποστολές στην Ουκρανία, στην Κορέα, στη Βοσνία, το Κόσοβο, το Αφγανιστάν.
Αν υπάρχει κάποιο νόημα στη λέξη πατρίδα σίγουρα για εμάς δεν είναι το μίσος για το γείτονα Τούρκο, Μακεδόνισσα, Αλβανό κτλ. εργαζόμενο, μαθήτρια, φοιτητή που αναγκάζεται να καταπίνει τις αντίστοιχες αηδίες περί εθνικού συμφέροντος που μας ταΐζει και η εγχώρια άρχουσα τάξη και η στρατοκρατική κάστα (ευτυχώς αδύναμη και σε απαξίωση όσο ποτέ σε αυτή τη χώρα). Μας είναι ξεκάθαρο πως το μέτωπο σύγκρουσης που διαλέγουμε είναι ενάντια στο αφεντικό μας, στο λαμόγιο πολιτικό που μας κυβερνά, τους κεφαλαιοκράτες του τόπου που μας κοροϊδεύουν στα μούτρα, έναντια στον κάθε τύπου φασίστα της διπλανής πόρτας και όχι εναντίον των απέναντι (που η αμαρτία τους είναι απλά ότι γεννήθηκαν απέναντι).
Μας εξοργίζουν οι στρατιωτικές δαπάνες. Έχουμε δέκα χρόνια που τελειώσαμε το σχολείο, πολύ λίγα που βγάλαμε την όποια κάποια σχολή μας, μόλις (άλλα ήδη) 2-3 τουλάχιστον που μπήκαμε στην εργασία. Δεν προλάβαμε να ξεχάσουμε τις ελλείψεις στα προηγούμενα χρόνια σε δασκάλους, σε υποδομή, σε βιβλία και γενικά σε δυνατότητες. Κι έχουμε ήδη νιώσει στο πετσί μας την τρομοκρατία του βασικού μισθού, την αγωνία αν θα μας κολλήσουν ένσημα ή όχι, αφού (λέμε τώρα) μετά από πολύ κόπο γλιτώσαμε από την αγωνία αν θα έχουμε δουλειά. Την ίδια στιγμή τα αεροπλάνα του στρατού ψηλότερα και περισσότερα πετούν, οι φρεγάτες μακρύτερα πλέουν. Κανένας μπαμπούλας για εχθρούς του έθνους δεν μας πείθει για την ανάγκη αυτών των εξοπλισμών, και σίγουρα το δόγμα “για να έχεις ειρήνη, ετοιμάσου για πόλεμο” είναι από τα πιο άρρωστα που σκέφτηκε ποτέ ανθρώπου νους.
Μας κάθεται στο σβέρκο κι ο κοινωνικός ρόλος του στρατού. Ένα ακόμα κεφάλαιο στη γραμμικότητα της ζωής μας. Ένας χρόνος έξω από τον κόσμο, μακριά από όσα αγαπούμε, από όσα κάνουμε, από τους αγώνες μας. Κι αυτό γιατί «οι εμπειρίες από το στρατό είναι αξεπέραστες», «το κλίμα φανταστικό» (σχεδόν θλίψη προκαλούν αυτές οι ατάκες) και κυρίως γιατί θα γίνουμε (επιτέλους) άντρες. Ε, όχι, αν η αντροσύνη είναι αυτό που είστε, κρατήστε την για τον εαυτό σας, ας παραμείνουμε παιδιά, ας μπορούμε να αγγίξουμε και τη θηλυκή (ή όποια άλλη) πλευρά μας.
Τι νόημα έχει αν δε βγεις να το φωνάξεις;
Αισθανόμαστε αλληλέγγυοι με καθέναν που αρνείται την ένταξη στο στρατιωτικό μηχανισμό, που αμφισβητεί δια της απουσίας του ή της πάσης φύσεως διαφορετικής – εναλλακτικής στάσης του την υποχρεωτική στράτευση. Με αυτούς που βγάζουν τη γλώσσα και πηδούν από τη βάρκα ή διαλέγουν άλλο καράβι. Απλά δεν είναι αυτό που μας ταιριάζει, αυτό που (μετά από πολλή σκέψη και κουβέντα) διαλέγουμε. Θαρρούμε πως είναι πια ώριμος ο καιρός να βγούμε και να αρνηθούμε τη στράτευση πολιτικά, δημόσια και ωραία. Πως χρειάζεται να σπάσει η σιωπή γύρω από το θέμα, να δημιουργηθεί ένα ρήγμα στο πλέγμα της βεβαιότητας πως “έτσι έχουν τα πράγματα” και της αφωνίας των σκέψεων ότι δεν είναι μόνο έτσι. Να μιλήσουμε ξεκάθαρα για κατάργηση της υποχρεωτικής στράτευσης (σκεπτόμενοι διαρκώς την κατάργηση του στρατού ως τέτοιου), αρνούμενοι μαζί με αυτήν κάθε δικαίωμα του στρατού και του κράτους να μας την επιβάλλουν. Να κάνουμε σαφές και αδιαπραγμάτευτο το δικαίωμά μας στην συνειδητή και “στρατευμένη” προσφορά του χρόνου, της διάθεσης, της γνώσης και της κάθε ικανότητάς μας στις κοινωνικές δράσεις και τα κοινωνικά πεδία που ιεραρχούμε υψηλότερα και στα οποίες γνωρίζουμε καλύτερα από κάθε υδροκέφαλο μηχανισμό πως μπορούμε να προσφέρουμε περισσότερο.
Χαιρόμαστε και γεμίζουμε δύναμη από τη συνάντησή μας και την αβίαστη απόφαση της συμπόρευσής μας. Βρεθήκαμε και ενώνουμε διαθέσεις και δυνάμεις για να κινηθούμε όχι, όπως θα μας προτιμούσαν, κατά μονάδες χαμένες στην επικαιρότητα και το χάος των γεγονότων, αλλά ως συλλογικότητες, μικρές ή μεγαλύτερες με αλληλεγγύη και αμοιβαία εμπιστοσύνη με λόγο επιθετικό και ξεκάθαρο.
Στις σειρές του Μαΐου και του Αυγούστου του 2010, κάποιοι ούτε θα παρουσιαστούμε, ούτε θα κρυφτούμε. Θα φορέσουμε καλοκαιρινά κι όχι παραλλαγή, θα κάνουμε κάμπινγκ κι όχι στρατόπεδο. Γνωρίζοντας τις ενδεχόμενες συνέπειες και αναλαμβάνοντας πλήρως τις ευθύνες της επιλογής μας, θα αρνηθούμε το στρατιωτικό μας πεπρωμένο, διατηρώντας ακέραιη την πολιτική και κοινωνική μας υπόσταση.
Μάιος 2010
Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Γιάννενα-Κόρινθος,
* Παναγιώτης Σιαβελής
* Άγγελος Νικολόπουλος
* Μόρις Ζαφειριάδης
* Δημήτρης Σωτηρίου
* Μενέλαος Εξίογλου
* Ευάγγελος Ζώης
* Σταύρος Κεφάλας
url: http://antirrisies.gr/node/845
Υ.Γ. Διαβάστε και τις συμπληρωματικές δημόσιες δηλώσεις άρνησης στράτευσης του Άγγελου Νικολόπουλου: http://antirrisies.gr/node/853, και του Παναγιώτη Σιαβελή http://antirrisies.gr/node/848
Δευτέρα 10 Μαΐου 2010
Οι επιπτώσεις του Πετρελαιαγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη στην Θράκη και το Αιγαίο
Σας καλούμε σε Συνέντευξη Τύπου που θα δοθεί την Δευτέρα 17 Μαΐου και ώρα 11:00 με 13:00 το μεσημέρι στην αίθουσα του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητας στην οδό Καλλιδρομίου 30 και Ζωοδόχου Πηγής στα Εξάρχεια με θέμα:
«Οι επιπτώσεις του Πετρελαιαγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη στην Θράκη και το Αιγαίο (εθνικές, οικονομικές, περιβαλλοντικές)».
Η Συνέντευξη Τύπου θα δοθεί με αφορμή την ημερίδα που θα διεξαχθεί την ίδια ημέρα, στην αίθουσα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Αθηνών στο Ζάππειο Μέγαρο, επί της οδού Λ. Αμαλίας 8 στις 16:30 το απόγευμα.
Εισηγητές Ημερίδας
1)- Παναγιώτης Παρασκευόπουλος
Χημικός Μηχανικός – Υγιεινολόγος
«Αγωγός Πετρελαίου Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη - Η κατάρρευση ενός μύθου»
2)- Ιωάννης Τέντες
Αναπληρωτής Καθηγητής Βιοχημείας στο τμήμα Ιατρικής του Δ.Π.Θ.
«Περιβαλλοντικές Επιπτώσεις του πετρελαιαγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη»
3)- Θεόδωρος Τσιμπίδης
Δ/ντής Ινστιτούτου Θαλάσσιας Προστασίας «ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ», Συνεργάτης Τμ.Θαλάσσιας Βιολογίας Παν/μίου Essex.
«Το Αιγαίο στα πλαίσια της μαύρης Ανάπτυξης»
4)- Μιχαήλ Δεκλερής
Πρόεδρος Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητας, Αντιπρόεδρος ΣτΕ ε.τ.
«Γιατί ο αγωγός πετρελαίου θα σημάνει το θάνατο του Αιγαίου»
Τοποθετήσεις Εκπροσώπων Φορέων και Κομμάτων
Συζήτηση, Ερωτήσεις, Παρεμβάσεις Φορέων - Πολιτών
Θα κατατεθούν προτάσεις που θεωρούμε ότι θα ευαισθητοποιήσουν όλους τους πολίτες ανεξάρτητα από την άποψή τους, και στοιχεία που θα προκαλέσουν ιδιαίτερο πολιτικό ενδιαφέρον.
Στην ημερίδα θα συμμετέχει αντιπροσωπεία ακτιβιστών από Οικολογικές Οργανώσεις της Βουλγαρίας.
ΣΥΝΔΙΟΡΓΑΝΩΤΕΣ:
Οικολογική Εταιρία Εβρου (Ο.Ε.Ε.)
Πανελλήνιο Δίκτυο Οικολογικών Οργανώσεων ( ΠΑΝ.Δ.ΟΙΚ.Ο)
Επιμελητήριο Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητος
Ινστιτούτο Θαλάσσιων Ερευνών «Αρχιπέλαγος»
Δίκτυο Οικολογικών Οργανώσεων Αιγαίου
Τηλέφωνα επικοινωνίας:
1) ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ ΕΒΡΟΥ : 6974215440 (Χ.Λαζόπουλος), 6946280471(Κ.Παπαδοπούλου) , 6973535309 (Σ.Ανδριόπουλος)
2) ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΟΣ: 2103823850 (Δ.Ερρίκου)
3) ΠΑΝ.Δ.ΟΙΚ.Ο: 6933370458 (Γ.Τσέκος)
«Οι επιπτώσεις του Πετρελαιαγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη στην Θράκη και το Αιγαίο (εθνικές, οικονομικές, περιβαλλοντικές)».
Η Συνέντευξη Τύπου θα δοθεί με αφορμή την ημερίδα που θα διεξαχθεί την ίδια ημέρα, στην αίθουσα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Αθηνών στο Ζάππειο Μέγαρο, επί της οδού Λ. Αμαλίας 8 στις 16:30 το απόγευμα.
Εισηγητές Ημερίδας
1)- Παναγιώτης Παρασκευόπουλος
Χημικός Μηχανικός – Υγιεινολόγος
«Αγωγός Πετρελαίου Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη - Η κατάρρευση ενός μύθου»
2)- Ιωάννης Τέντες
Αναπληρωτής Καθηγητής Βιοχημείας στο τμήμα Ιατρικής του Δ.Π.Θ.
«Περιβαλλοντικές Επιπτώσεις του πετρελαιαγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη»
3)- Θεόδωρος Τσιμπίδης
Δ/ντής Ινστιτούτου Θαλάσσιας Προστασίας «ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ», Συνεργάτης Τμ.Θαλάσσιας Βιολογίας Παν/μίου Essex.
«Το Αιγαίο στα πλαίσια της μαύρης Ανάπτυξης»
4)- Μιχαήλ Δεκλερής
Πρόεδρος Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητας, Αντιπρόεδρος ΣτΕ ε.τ.
«Γιατί ο αγωγός πετρελαίου θα σημάνει το θάνατο του Αιγαίου»
Τοποθετήσεις Εκπροσώπων Φορέων και Κομμάτων
Συζήτηση, Ερωτήσεις, Παρεμβάσεις Φορέων - Πολιτών
Θα κατατεθούν προτάσεις που θεωρούμε ότι θα ευαισθητοποιήσουν όλους τους πολίτες ανεξάρτητα από την άποψή τους, και στοιχεία που θα προκαλέσουν ιδιαίτερο πολιτικό ενδιαφέρον.
Στην ημερίδα θα συμμετέχει αντιπροσωπεία ακτιβιστών από Οικολογικές Οργανώσεις της Βουλγαρίας.
ΣΥΝΔΙΟΡΓΑΝΩΤΕΣ:
Οικολογική Εταιρία Εβρου (Ο.Ε.Ε.)
Πανελλήνιο Δίκτυο Οικολογικών Οργανώσεων ( ΠΑΝ.Δ.ΟΙΚ.Ο)
Επιμελητήριο Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητος
Ινστιτούτο Θαλάσσιων Ερευνών «Αρχιπέλαγος»
Δίκτυο Οικολογικών Οργανώσεων Αιγαίου
Τηλέφωνα επικοινωνίας:
1) ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ ΕΒΡΟΥ : 6974215440 (Χ.Λαζόπουλος), 6946280471(Κ.Παπαδοπούλου) , 6973535309 (Σ.Ανδριόπουλος)
2) ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΟΣ: 2103823850 (Δ.Ερρίκου)
3) ΠΑΝ.Δ.ΟΙΚ.Ο: 6933370458 (Γ.Τσέκος)
Πέμπτη 6 Μαΐου 2010
Όχι στο κυάνιο από το Ευρωκοινοβούλιο
Μεγάλη επιτυχία θεωρείται από τους Οικολόγους Πράσινους η απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου για πλήρη απαγόρευση της μεταλλείας με τη χρήση κυανίου.
Μετά από μια πρωτοβουλία Ούγγρων Ευρωβουλευτών, οι οποίοι με νωπή την εμπειρία από τις επιπτώσεις που είχε στη χώρα τους το ατύχημα της Μπάϊα Μάρε, που συνέβη το 2000 στη γειτονική Ρουμανία, συνεργάστηκαν αρχικά με τον Μιχάλη Τρεμόπουλο εκ μέρους του Ευρωπαίων Πράσινων και εν συνεχεία όλοι μαζί κατάφεραν να πείσουν Ευρωβουλευτές από όλες τις πολιτικές ομάδες του ευρωκοινοβουλίου για την πρόταση κοινού ψηφίσματος. Έτσι, έγινε εφικτή στις 5 Μαϊου 2010 η υπερψήφιση μιας ιστορικής απόφασης, σύμφωνα με την οποία το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ζητά από την Κομισιόν την πλήρη απαγόρευση της μεταλλείας με τη χρήση κυανιδίων στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η πρόταση ψηφίσματος έγινε δεκτή από τη συντριπτική πλειοψηφία του σώματος, με 488 ψήφους υπέρ, 48 κατά και 57 αποχες. Το Ευρωκοινοβούλιο διαπιστώνει την ανεπάρκεια της υπάρχουσας νομοθεσίας να προστατεύσει αποτελεσματικά το περιβάλλον και τη δημοσια υγεία και ζητεί από την Επιτροπή να εισαγάγει πλήρη απαγόρευση της μεταλλείας με τη χρήση κυανιδίων στην Ευρωπαϊκή Ένωση πριν από το τέλος του 2011, δεδομένου ότι αυτός είναι ο μόνος ασφαλής τρόπος για την προστασία των υδάτινων πόρων μας από τη ρύπανση με κυανίδια από μεταλλευτική δραστηριότητα.
Ο Μιχάλης Τρεμόπουλος δήλωσε σχετικά ότι «η εργασία πολλών εβδομάδων για το συγκεκριμένο ζήτημα τελικά έπιασε τόπο. Έχουμε πλέον μια σαφή απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ενάντια στη χρήση κυανίου στις μεταλλευτικές δραστηριότητες που λαμβάνουν χώρα στην Ευρώπη. Αυτό έχει τεράστια σημασία για τη χώρα μας όπου προωθούνται τρία προγράμματα μεταλλουργίας χρυσού με κυάνιο, σε Χαλκιδική, Ροδόπη και Έβρο, αλλά απειλείται και από αντίστοιχα προγράμματα στη γειτονική Βουλγαρία. Επίσης, αποτελεί ένδειξη για το τι μπορούμε να καταφέρουμε σε ευρωπαϊκό επίπεδο, σε μια περίοδο που η Ευρώπη και η Ελλάδα βάλλεται από έναν ανελέητο οικονομικό πόλεμο. Εμείς πιστεύουμε ότι μια άλλη Ελλάδα, μέσα σε μια άλλη Ευρώπη, είναι εφικτή και για μια τέτοια Ευρώπη κοινωνικής και περιβαλλοντικής αλληλεγγύης θα συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε. Η απόφαση αυτή αποτελεί μια μεγάλη νίκη για τους πολίτες και τις οργανώσεις που εδώ και χρόνια προσπαθούσαν να αναδείξουν τους κινδύνους της χρήσης κυανίου στις μεταλλευτικές δραστηριότητες».
Μετά από μια πρωτοβουλία Ούγγρων Ευρωβουλευτών, οι οποίοι με νωπή την εμπειρία από τις επιπτώσεις που είχε στη χώρα τους το ατύχημα της Μπάϊα Μάρε, που συνέβη το 2000 στη γειτονική Ρουμανία, συνεργάστηκαν αρχικά με τον Μιχάλη Τρεμόπουλο εκ μέρους του Ευρωπαίων Πράσινων και εν συνεχεία όλοι μαζί κατάφεραν να πείσουν Ευρωβουλευτές από όλες τις πολιτικές ομάδες του ευρωκοινοβουλίου για την πρόταση κοινού ψηφίσματος. Έτσι, έγινε εφικτή στις 5 Μαϊου 2010 η υπερψήφιση μιας ιστορικής απόφασης, σύμφωνα με την οποία το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ζητά από την Κομισιόν την πλήρη απαγόρευση της μεταλλείας με τη χρήση κυανιδίων στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η πρόταση ψηφίσματος έγινε δεκτή από τη συντριπτική πλειοψηφία του σώματος, με 488 ψήφους υπέρ, 48 κατά και 57 αποχες. Το Ευρωκοινοβούλιο διαπιστώνει την ανεπάρκεια της υπάρχουσας νομοθεσίας να προστατεύσει αποτελεσματικά το περιβάλλον και τη δημοσια υγεία και ζητεί από την Επιτροπή να εισαγάγει πλήρη απαγόρευση της μεταλλείας με τη χρήση κυανιδίων στην Ευρωπαϊκή Ένωση πριν από το τέλος του 2011, δεδομένου ότι αυτός είναι ο μόνος ασφαλής τρόπος για την προστασία των υδάτινων πόρων μας από τη ρύπανση με κυανίδια από μεταλλευτική δραστηριότητα.
Ο Μιχάλης Τρεμόπουλος δήλωσε σχετικά ότι «η εργασία πολλών εβδομάδων για το συγκεκριμένο ζήτημα τελικά έπιασε τόπο. Έχουμε πλέον μια σαφή απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ενάντια στη χρήση κυανίου στις μεταλλευτικές δραστηριότητες που λαμβάνουν χώρα στην Ευρώπη. Αυτό έχει τεράστια σημασία για τη χώρα μας όπου προωθούνται τρία προγράμματα μεταλλουργίας χρυσού με κυάνιο, σε Χαλκιδική, Ροδόπη και Έβρο, αλλά απειλείται και από αντίστοιχα προγράμματα στη γειτονική Βουλγαρία. Επίσης, αποτελεί ένδειξη για το τι μπορούμε να καταφέρουμε σε ευρωπαϊκό επίπεδο, σε μια περίοδο που η Ευρώπη και η Ελλάδα βάλλεται από έναν ανελέητο οικονομικό πόλεμο. Εμείς πιστεύουμε ότι μια άλλη Ελλάδα, μέσα σε μια άλλη Ευρώπη, είναι εφικτή και για μια τέτοια Ευρώπη κοινωνικής και περιβαλλοντικής αλληλεγγύης θα συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε. Η απόφαση αυτή αποτελεί μια μεγάλη νίκη για τους πολίτες και τις οργανώσεις που εδώ και χρόνια προσπαθούσαν να αναδείξουν τους κινδύνους της χρήσης κυανίου στις μεταλλευτικές δραστηριότητες».
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)