Ο φράχτης της υποκρισίας

του Παύλου Νεράντζη | 4 Ιανουαρίου 2011
"Απόρροια της αδιέξοδης ευρωπαϊκής πολιτικής ασύλου είναι η απόφαση της κυβέρνησης να κατασκευάσει ένα φράχτη, μήκους 12,5 χιλιομέτρων στα ελληνοτουρκικά σύνορα προκειμένου, όπως υποστηρίζει ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, να εμποδιστεί η παράνομη διέλευση προσφύγων σε ελληνικό (ευρωπαϊκό) έδαφος.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες –και προφανώς η ελληνική κυβέρνηση-, υποκρίνονται ότι δεν αντιλαμβάνονται το αυτονόητο: εφόσον στις χώρες προέλευσης παραμένουν οι αιτίες, που προκαλούν τα ρεύματα μετανάστευσης, η Δύση θα υφίσταται τις συνέπειές τους. Εφόσον συνεχίζονται οι πόλεμοι με ευθύνη και χωρών της ΕΕ (Ιράκ, Αφγανιστάν), οι ένοπλες συγκρούσεις (χώρες της Αφρικής), οι διώξεις σε χώρες που βρίσκονται στη μαύρη λίστα για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η καταλήστευση πλουτοπαραγωγικών πηγών σε άλλες, καμία δύναμη δεν μπορεί να σταματήσει την έλευση των κατατρεγμένων.
Και οι κάτοικοι της Γηραιάς Ηπείρου, όμως, μεταξύ αυτών και η πλειοψηφία των Ελλήνων, μπρος στην ανασφάλεια που επιτείνεται από την οικονομική κρίση, δεν αντιλαμβάνονται ότι η ευημερία τους δεν μπορεί να διαφυλαχθεί αν υψωθούν τείχη στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ.
Ενδεικτικό είναι ότι με βάση τα επίσημα στοιχεία η πλειοψηφία όσων επιχειρούν να διέλθουν παράνομα στη χώρα μας προέρχονται από εμπόλεμες ζώνες (Ιρακινοί, Αφγανοί, Αφρικανοί και ακολουθούν Παλαίστινιοι και Ιρανοί). Δεν εγκαταλείπουν τα σπίτιά τους για οικονομικούς λόγους, αλλά γιατί κινδυνεύει η ζωή τους. Είναι εν δυνάμει πολιτικοί πρόσφυγες και όχι, όπως λ.χ. οι Αλβανοί, οικονομικοί μετανάστες.
Όπως είναι γνωστό ότι ανάλογα μέτρα με αυτά που υιοθετεί τώρα η Ελλάδα έχουν εφαρμοστεί τα τελευταία χρόνια στα σύνορα Ισπανίας- Μαρόκου, Ηνωμένων Πολιτειών-Μεξικού χωρίς να φέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Η κατασκευή τειχών με ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα και γενικότερα η εφαρμογή κατασταλτικών μέτρων όχι μόνον δεν απέτρεψε την έλευση προσφύγων στα σύνορα με την εκάστοτε Γη της Επαγγελίας, αλλά οδήγησε στην εξαθλίωση και την εξόντωση χιλιάδες από αυτούς, που είτε χάθηκαν στην έρημο, είτε φυλακίστηκαν.

Εξαγωγή του προβλήματος η επίσημη γραμμή της ΕΕ, χάος στην Ελλάδα
Η ΕΕ ουσιαστικά και κατά προέκταση η Ελλάδα επιχειρεί εδώ και χρόνια να «εξάγει» το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης στις ενδιάμεσες χώρες (η Ιταλία στη Λιβύη, η Ισπανία στο Μαρόκο και πρόσφατα η Ελλάδα στην Τουρκία,), οι οποίες, ωστόσο, επανειλημμένα έχουν κατηγορηθεί για κακομεταχειρίσεις, βασανιστήρια και παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι αφηγήσεις προσφύγων, που επέζησαν από διώξεις σ΄αυτές τις χώρες (Λιβύη, Μαρόκο, Τουρκία), αλλά και επιτόπιες έρευνες Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων είναι αποκαλυπτικές για το μέγεθος ενός μαζικού εγκλήματος, που τελείται σιωπηρά. Και η ΕΕ όχι μόνον δεν ασκεί καμία πίεση ώστε να αλλάξει η κατάσταση, αλλά αδιαφορεί για ό,τι συμβαίνει λίγα χιλιόμετρα έξω από τα ευρωπαϊκά σύνορα και με δική της ευθύνη.
Η Ελλάδα αναπόφευκτα λόγω της γεωπολιτικής της θέσης δέχεται το μεγαλύτερο ρεύμα μεταναστών από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Η απαράδεκτη κατάσταση, ωστόσο, που έχει δημιουργηθεί εδώ και χρόνια στα θαλάσσια και χερσαία σύνορα με την Τουρκία, στο κέντρο της Αθήνας, στην Πάτρα και στην Ηγουμενίτσα δεν οφείλεται σ΄ αυτό το δεδομένο.
Το πρόβλημα έγινε εκρηκτικό τις τελευταίες δύο δεκαετίες πρώτον, λόγω απουσίας μέχρι πρόσφατα οποιασδήποτε πολιτικής για παροχή ασύλου, γεγονός που έχει καταγγελθεί από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, ΜΚΟ και ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Και δεύτερον , εξαιτίας του Κανονισμού «Δουβλίνο ΙΙ», που ορίζει ότι η διαδικασία παροχής ασύλου εφαρμόζεται μόνο στην πρώτη ευρωπαϊκή χώρα έλευσης των προσφύγων.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου υπό την πίεση διεθνών οργανισμών και της ΕΕ, από τον Νοέμβριο του 2009, αποφάσισε να βάλει μία τάξη στα πράγματα. Να σταματήσει η άτυπη επαναπροώθηση προσφύγων στα σύνορα, να δοθεί ένα τέλος σε όσα απαράδεκτα και εξευτελιστικά σε βάρος μεταναστών συμβαίνουν στα κρατητήρια και στα αστυνομικά τμήματα όλης της χώρας, κλπ. Εξήγγειλε έτσι σειρά μέτρων: ενίσχυση συνόρων σε συνεργασία με τη Frontex, νόμος περί ιθαγένειας, εφαρμογή διαδικασιών για παροχή ασύλου σε όσους δικαιούνται.

Από τις άτυπες επαναπροωθήσεις στις «έξυπνες λύσεις»
Θα περίμενε συνεπώς κανείς ότι η Ελλάδα, η οποία έχει υπογράψει, όπως και όλες οι ευρωπαϊκές χώρες, τη Συνθήκη της Γενεύης (1951) για παροχή πολιτικού ασύλου σε όσους προέρχονται από εμπόλεμες ζώνες ή χώρες, όπου κατά τεκμήριο παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, να εφαρμόσει τα δέοντα. Να δίνει τη δυνατότητα στον νεοαφιχθέντα να υποβάλει αίτηση ώστε οι αρμόδιες αρχές να εξετάσουν την κάθε περίπτωση ξεχωριστά.
Από το χάος, ωστόσο, που επικρατούσε και το διαρκές έγκλημα σε βάρος προσφύγων με τη συμμετοχή συνοριοφυλάκων και προφανώς δουλεμπόρων, η χώρα μας πέρασε στη λογική …των «έξυπνων λύσεων» αυτή τη φορά με τη συμμετοχή της Frontex (διαβάστε άρθρο του γράφοντος «Η απελπισία των προσφύγων κόντρα στη δύναμη της Frontex, http://www.pressinaction.gr/koinonia/anthropina-dikaiomata/item/416-i-apelpisia-ton-prosfygon-kontra-sti-dynami-tis-frontex). Όπως καταγγέλλουν οι ίδιοι οι πρόσφυγες, που βρίσκονται έγκλειστοι υπό άθλιες συνθήκες (αυτό δεν άλλαξε παρά τις περί του αντιθέτου κυβερνητικές εξαγγελίες) σε καταυλισμούς στον ΄Εβρο και επιβεβαιώνουν αυτόπτες μάρτυρες, μέλη ΜΚΟ, οι αρμόδιοι υπάλληλοι που καταγράφουν τα στοιχεία των κατατρεγμένων, με βάση τις δηλώσεις τους, (χώρα προέλευσης, λόγοι που τους εξανάγκασαν να φύγουν, κλπ.) αλλάζουν αυθαίρετα τη χώρα προέλευσης (διαβάστε το άρθρο του Θανάση Μαρβάκη «Τι κάνω εγώ εδώ; http://www.pressinaction.gr/koinonia/anthropina-dikaiomata/item/882-ti-k...).
Η σκοπιμότητα είναι προφανής: πρώτον, ο «λαθρομετανάστης», -όπως απαξιωτικά χαρακτηρίζεται, λες και ο προερχόμενος από εμπόλεμες ζώνες θα μπορούσε να περάσει τα σύνορα με νόμιμα έγγραφα-, να μην ενταχθεί στην κατηγορία όσων δικαιούνται να υποβάλουν αίτηση για παροχή ασύλου (άλλη διαδικασία ακολουθείται λ.χ. για τους Αφγανούς και άλλη για τους Πακιστανούς).
Και δεύτερον, βάση της διμερούς συμφωνίας Ελλάδας Τουρκίας να ενεργοποιείται η διαδικασία επίσημης πλέον επαναπροώθησής των αφιχθέντων στη γείτονα χώρα, εφόσον προέρχονται (δήθεν) από όμορες προς την Τουρκία χώρες. Έτσι για παράδειγμα ένας Αφγανός «βαπτίζεται» Πακιστανός, αφού ο τελευταίος δεν δικαιούται παροχής ασύλου. Ή Ιρανός και επαναπροωθείται, αυτή τη φορά με τη βούλα του νόμου, εφόσον Ιράν και Τουρκία συνορεύουν.
Χάρη στην παρουσία της Frontex στον Έβρο μειώθηκε η ροή μεταναστών κατά 32,5% το δίμηνο Οκτωβρίου Νοεμβρίου, αλλά η Ελλάδα και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες στρουθοκαμηλίζουν αν πιστεύουν ότι έστω περιόρισαν το πρόβλημα της μετανάστευσης. Η ελληνική κοινωνία, κυρίως σε περιοχές που γίνονται αποδέκτες της έντονης παρουσίας μεταναστών «χωρίς χαρτιά», πράγματι έχει ξεπεράσει τα όρια αντοχής της, αλλά την ευθύνη για τη μετατροπή της χώρας μας σε «ξέφραγκο αμπέλι» φέρουν αποκλειστικά οι κυβερνήσεις.
Όχι γιατί, όπως υποστήριξε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, απαντώντας ουσιαστικά στο ΛΑΟΣ και στη ΝΔ, η Ελλάδα αδυνατούσε μέχρι τώρα να φυλάξει τα σύνορά της, βάση της Συνθήκης του Σένγκεν, αλλά γιατί οι ευρωπαίοι ηγέτες δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα στη ρίζα του. Και περιορίζονται αποκλειστικά στη λήψη ολοένα και αυστηρότερων κατασταλτικών μέτρων, -χωρίς, όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων, αποτέλεσμα-, παραβιάζοντας συνθήκες που οι ίδιες έχουν υπογράψει.

Ένα φράχτης για τα μάτια του κόσμου
Τον τελευταίο χρόνο έφτασαν παράνομα στη χώρα μας 128.000 παράνομοι μετανάστες. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, ο αριθμός αυτός άγγιξε τους 512.000. Μόνο από την Τουρκία το πρώτο 11μηνο του 2010 μπήκαν περίπου 50.000 παράνομοι μετανάστες, εξ αυτών οι 43.500 από τον Έβρο. Οι περισσότεροι από αυτούς επιθυμούν να φύγουν σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα (Γερμανία, Βέλγιο, σκανδιναβικές χώρες), γεγονός που θα μείωνε και το ελληνικό πρόβλημα. Για αυτό και η συσσώρευση χιλιάδων κατατρεγμένων στα λιμάνια της Πάτρας και της Ηγουμενίτσας, χωρίς, όμως, να γνωρίζουν ότι ακόμη κι αν τα καταφέρουν, βάση της Συνθήκης του Δουβλίνου θα υποχρεωθούν να επιστρέψουν στην Ελλάδα, δηλαδή την πρώτη χώρα υποδοχής, για να εξεταστεί εδώ και όχι εκεί η δυνατότητα παροχής ασύλου.
Αντί, όμως, η ελληνική κυβέρνηση ν΄ απαιτήσει μια ριζικά διαφορετική πολιτική υποδοχής και ένταξης μεταναστών και προσφύγων στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, που σημαίνει ότι θα έπρεπε να ρίξει το βάρος των πιέσεων για ν΄ αλλάξει το «Δουβλίνο ΙΙ», αντί οι ευρωπαϊκές ηγεσίες να υιοθετήσουν μια διεθνή πολιτική έμπρακτων μέτρων ενθάρρυνσης της παραμονής των μεταναστών στις χώρες καταγωγής τους, σιωπούν μπροστά σε μία σκληρή πραγματικότητα, χτίζοντας φράχτες για τα μάτια του κόσμου. Το μόνον που πετυχαίνουν είναι να οδηγούν ακόμη ταχύτερα στην εξαθλίωση εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.

http://www.pressinaction.gr/koinonia/anthropina-dikaiomata/item/971-o-fraxtis-tis-ypokrisias