Ερώτηση του Μιχ. Τρεμόπουλου στην Κομισιόν σχετικά με τις εξαγγελίες για τη δημιουργία «φράχτη» στον Έβρο
Το θέμα της ανέγερσης τείχους στα ελληνοτουρκικά σύνορα θέτουν στο Ευρωκοινοβούλιο οι Οικολόγοι Πράσινοι, με ερώτηση του ευρωβουλευτή τους Μιχάλη Τρεμόπουλου. Δύο δεκαετίες μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και τις τότε πανηγυρικές εξαγγελίες τους ότι δεν θα ξαναχτιστούν τείχη στην Ευρώπη, η Ευρωπαϊκή Ένωση καλείται να πάρει θέση για το νέο τείχος στα σύνορά της.
Στην ερώτησή του προς την Κομισιόν, ο Μ. Τρεμόπουλος τονίζει την πάγια απροθυμία της ελληνικής κυβέρνησης στη χορήγηση ασύλου, η οποία κατέχει τα χαμηλότερα ποσοστά στην Ε.Ε., που φτάνουν στο επίπεδο ντροπής του 1,2%, έναντι 27% του ευρωπαϊκού μέσου όρου.
Σε μια Ελλάδα που επικαλείται την ιστορία της και θυμάται το φιλόξενο λαό της μόνο σε τουριστικές περιόδους, έρχεται ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη να κουνήσει απειλητικά το δάχτυλο ακόμη και σε μετανάστες που επί χρόνια δουλεύουν εντός των ελληνικών συνόρων, προσπαθώντας μάταια να τους χορηγηθεί άσυλο, προειδοποιώντας τους ότι θα φύγουν από την Ελλάδα με το καλό ή με το κακό.
«Το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό για να εξαντλείται σε λαϊκιστικές εξαγγελίες»,δήλωσε ο Μιχάλης Τρεμόπουλος. «Το τείχος δεν πρόκειται να δουλέψει περισσότερο από το αντίστοιχο στα σύνορα Η.Π.Α. – Μεξικού. Η εξαγγελία του, όταν έχουν ήδη ληφθεί τόσα μέτρα στην περιοχή, ίσως αποδεικνύει και τη μη αποτελεσματικότητα της συνεργασίας με τον ευρωπαϊκό οργανισμό του Frontex που δραστηριοποιείται στον Έβρο και μετάθεσε τους ελέγχους της μέσα στα τραίνα. Εκτός κι εάν η ανέγερση ενός τέτοιου τείχους ύψους 6 μέτρων και μήκους 12,5 χλμ εντάσσεται στην πολιτική των κονδυλίων που διοχετεύονται στον πόλεμο κατά της μετανάστευσης και στην οικοδόμηση της «Ευρώπης-Φρούριο», πλουτίζοντας ταυτόχρονα τις εταιρίες με τις οποίες συνεργάζονται».
(ακολουθεί η ερώτηση όπως κατατέθηκε)
Θέμα: Περιφράξεις ελέγχου στα χερσαία σύνορα της Ελλάδας
Με δηλώσεις του Έλληνα υπουργού Προστασίας του Πολίτη (1) εξαγγέλθηκε η δημιουργία στα χερσαία σύνορα «ενός φράκτη για την αποτροπή της εισόδου παράνομων μεταναστών».
Στις ίδιες δηλώσεις (1) τονίστηκε ότι «θα παραμείνουν μόνο εκείνοι οι μετανάστες που έχουν δικαίωμα διεθνούς προστασίας ή δικαίωμα ασύλου. Κανείς άλλος. Όλοι οι υπόλοιποι θα πρέπει να πάρουν καθαρά το μήνυμα. Θα φύγουν από την Ελλάδα, είτε με εθελοντικό επαναπατρισμό είτε με υποχρεωτική απέλαση».
Το 2ο τρίμηνο του 2010 η Ελλάδα έκανε δεκτές μόλις 20 αιτήσεις για πολιτικό άσυλο σε σύνολο 1145, ποσοστό 1.7% έναντι 25% του Ευρωπαϊκού μέσου όρου (2). Πρακτικά η χώρα δεν αναγνωρίζει καθεστώς πρόσφυγα σχεδόν σε κανένα. Η μεταχείριση των παράτυπα εισερχόμενων μεταναστών και προσφύγων στην Ελλάδα έχει επανειλημμένα επικριθεί από διεθνείς ανθρωπιστικές οργανώσεις (3).
Οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων (4) έχουν ήδη επικρίνει το σχέδιο της ελληνικής κυβέρνησης για μεθοριακό «φράκτη», και ζητούν από την Ευρωπαϊκή Ένωση να μην επιτρέψει την υλοποίησή του.
Ερωτάται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή:
* Θεωρεί την ανέγερση του συνοριακού «φράκτη» σύμφωνη με την ευρωπαϊκή πολιτική για τη μετανάστευση;
* Είναι διατεθειμένη να συγχρηματοδοτήσει με ευρωπαϊκούς πόρους ένα τέτοιο έργο;
* Θεωρεί συμβατές με την ευρωπαϊκή νομοθεσία τις πρακτικές της ελληνικής κυβέρνησης για θέματα ασύλου; Έχει ελέγξει κατά πόσο συμβαδίζουν με το Διεθνές Δίκαιο τα εξαιρετικά χαμηλά ποσοστά έγκρισης τέτοιων αιτήσεων;
* Τι μέτρα έχει λάβει για τις συνθήκες κράτησης των μεταναστών και προσφύγων που εισέρχονται παράνομα και συλλαμβάνονται στα σύνορα;
(1) http://www.cpapoutsis.gr/Document.aspx?ID=1789
(2) http://epp.eurostat.ec.europa.eu/cache/ITY_OFFPUB/KS-QA-10-042/EN/KS-QA-10-042-EN.PDF
(3) http://www.unhcr.gr/Press_Rel/2010/vouli20-12-2010.htm
(4) http://www.dw-world.de/dw/article/0,,6380787,00.html
Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011
Φράχτες και "πέργκολες" στον Έβρο
Θέλετε φράχτες; Θέλετε τάφρους; Θέλετε τείχη; Δεκτό. Θέλετε να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα της μη νόμιμης μετανάστευσης; Ε, τότε είμαστε σε λάθος δρόμο.
Αν σταθούμε στην ορολογία που συνοδεύει τη σύγχρονη μετανάστευση, αυτό το νέο είδος μετανάστευσης που δεν είναι μήτε ακριβώς οικονομικοί μετανάστες μηδέ συμβατικοί πρόσφυγες, όπως τους ορίζει η Συνθήκη της Γενεύης, αλλά ανήκουν σε μια ενδιάμεση κατηγορία («εξαναγκασμένη μετανάστευση») που στην πλειονότητά της αφορά ανθρώπους που χρήζουν διεθνούς προστασίας, μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε ότι σχετίζεται με το νερό: influx, wave, flow, κι αυτό δεν είναι διόλου τυχαίο. Τη σύγχρονη μετανάστευση δεν την σταματάς μήτε με τείχη μήτε με φράχτες, όπως και το νερό εξάλλου. Μπορείς μοναχά να της αλλάξεις πορεία. Ωστόσο, όσο περισσότερο την εμποδίζεις τόσο θα τρυπώνει από αλλά σημεία, και όσο πιο κρυφά τα σημεία τόσο μεγαλύτερη η ζημιά, όπως και με το νερό εξάλλου.
Δεν υπάρχει θεωρητικός της σύγχρονης μετανάστευσης που να μην εκτιμά ότι τα αίτια της παράνομης μετανάστευσης δεν είναι άλλα από την ανυπαρξία διαδικασιών νόμιμης μετανάστευσης. Είναι οι περίφημες «unintended consequences» (λανθάνουσες συνέπειες) του Merton, «οι απρόβλεπτες συνέπειες σκόπιμων πράξεων». Όταν, δηλαδή, το κράτος θέλοντας να περιορίσει τη μετανάστευση υψώνει τείχη αδιαπέραστα, φυσικά ή νομικά, αλλά στην πραγματικότητα το μόνο που κατορθώνει θα είναι να ενισχύσει τη λάθρα μετανάστευση και την κερδοσκοπία των λαθροδιακινητών. Θέλετε να πατάξετε τους λαθροδιακινητές; Ένας είναι ο τρόπος: Ορίστε νόμιμους τρόπους εισδοχής μεταναστών.
Ο περίφημος φράχτης, λοιπόν, τι θα κάνει; Απολύτως τίποτα, όσον αφορά στους αλλοδαπούς. Απλώς θα περνάνε από παραδίπλα ή από το Αιγαίο, όπως έκαναν όλα τα χρόνια. Διότι, προφανώς, και τη ροή δεν τη μετατόπισε η Frontex αλλά το market. Οταν το κόμιστρο έφτασε τα 2000-3000 ευρώ από Τουρκία σε Μυτιλήνη ή Σάμο, μια άλλη ομάδα στα επάνω σύνορα έριξε τις τιμές στα 300 ευρώ. Και σε αυτό οφείλεται το ότι πέραν της γεωγραφικής μετατόπισης παρατηρείται και μια ποιοτική αλλαγή: οι πιο φτωχοί, οι πιο ευάλωτοι, οι πιο δυστυχισμένοι … επιλέγουν τον Έβρο. Με τον φράχτη, απλώς ενδέχεται να αυξηθούν λίγο τα κόμιστρα και ίσως … και τα πτώματα.
Όμως, το ζήτημα δεν είναι ο αλλοδαπός. Στην πραγματικότητα, καθόλου δεν θα τον επηρεάσει. Αυτός ο φράχτης και ο περί αυτού λόγος επηρεάζει εμάς: Το κράτος και τους πολίτες. Οσον αφορά τους πολίτες, όλη αυτή η ρητορική κάνει τον πολίτη να αισθάνεται απειλούμενος, ότι τίθεται θέμα εισβολής- ριζοσπαστικοποιείται, πολώνεται και αποπροσανατολίζεται. Αυτό επιθυμούμε; Να τρομάξουμε και να φασιστοποιήσουμε κι άλλο μια κοινωνία που βάλλεται από τα οικονομικά μέτρα και, συνεπώς, είναι έτοιμη να στρέψει τα βέλη της προς το πιο αδύναμο; Αυτό θέλει, άραγε, η σημερινή κυβέρνηση;
Όσον αφορά στο κράτος, βάλλεται από τον φράχτη γα τον εξής λόγο. Τη χρονιά που πέρασε, έγιναν γιγάντιες προσπάθειες για να αλλάξει το κλίμα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή έναντι της Ελλάδας. Όταν όλοι κατηγορούσαν την Ελλάδα για τις απαράδεκτες συνθήκες κράτησης, το επαίσχυντα χαμηλό ποσοστό απόδοσης πολιτικού ασύλου, την ανυπαρξία μεταναστευτικής πολιτικής, και το αίτημα της Ελλάδας για αναθεώρηση του κανονισμού Δουβλίνο ΙΙ μόνο γέλιο προκαλούσε. Υποκριτικό γέλιο; Φυσικά. Αλλά είχαν σθεναρά επιχειρήματα, ενώ η Ελλάδα ένοχα κατέβαζε τα μάτια. Έλεγαν… σταματήστε να βασανίζετε ανθρώπους και μετά τα λέμε.
Και, πράγματι, μέσα σε περιορισμένο χρονικό διάστημα, το κλίμα άρχισε να βελτιώνεται. Είδανε τις προσπάθειες, διάβασαν τα προσχέδια των νόμων, συναντήθηκαν με αρμόδιους φορείς και, κάπως έτσι, απέφυγε η Ελλάδα και την προσφυγή στο Δικαστήριο της ΕΕ. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά απέκτησε ισχυρούς συμμάχους- κράτη, διεθνείς οργανώσεις αλλά και την ίδια την Ευρωπαϊκή Επιτροπή έναντι των κρατών μελών που συνέχιζαν να μην επιθυμούν καμία αλλαγή του Δουβλίνο ΙΙ.
Όταν ακόμα και ίδιος ο υπουργός της Γαλλίας, ο κ. Besson, στη συνάντηση του Σεπτεμβρίου στο Παρίσι -παρουσία εκπροσώπων κρατών -μελών και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής- τόνισε ότι η Ελλάδα αλλάζει και οφείλουμε να την στηρίξουμε καθώς αντιμετωπίζει το μεγαλύτερο πρόβλημα, και η Επίτροπος η κα. Malmström υπερθεμάτισε τονίζοντας την ανάγκη για αναθεώρηση του Δουβλίνου ΙΙ.
Όλα αυτά, όμως, κινδυνεύουν να γκρεμιστούν με τη ρητορική περί φράχτη. Για άλλη μια φορά η Ελλάδα φαίνεται να μην εφαρμόζει όσα υποσχέθηκε και να πράττει κάτι άλλο. Ο φράχτης κ. υπουργέ δεν συμπεριλαμβάνεται στο Εθνικό Σχέδιο για τη Διαχείριση των Μεταναστευτικών Ροών.
Στο Εθνικό Σχέδιο για τη Διαχείριση των Μεταναστευτικών Ροών της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που χαιρετίστηκε από όλους, συμπεριλαμβάνεται ο νόμος για το άσυλο, τα Κέντρα Πρώτης Υποδοχής, τα ανθρώπινα Κέντρα Μακράς Κράτησης. Και τίθεται το ερώτημα… όταν υπάρχει αυτό το νομοσχέδιο που θα ψηφιστεί μέσα στην επόμενη εβδομάδα, μολονότι έχει καθυστερήσει τραγικά πολύ, όταν αυτό το νομοσχέδιο είναι προϊόν πολύμηνης μελέτης των καλύτερων που ασχολούνται με τη μετανάστευση- υπουργεία, θεσμικοί φορείς, ΜΚΟ, Διεθνείς οργανισμοί- γιατί δεν καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια για την υλοποίηση του νόμου και αναλωνόμαστε σε πυροτεχνήματα με φράχτες, που είναι τοις πάσει γνωστό πως και χρήματα θα κοστίσουν και κανένα αποτέλεσμα δεν θα φέρουν; Το τόνισε εξάλλου και η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Το Κέντρο Πρώτης Υποδοχής στον Έβρο μπορούσε σε πιλοτική βάση να λειτουργεί από το Σεπτέμβρη και με αυτό τον τρόπο θα περιορίζονταν δραματικά οι ροές από τα σύνορα στο κέντρο της Αθήνας. Εργασία καμία δεν έχει γίνει για την βελτίωση της Πέτρου Ράλλη μήτε για τα κρατητήρια του Αεροδρομίου. Ομοίως, καμία προετοιμασία δεν έχει γίνει για την κατασκευή Κέντρων Μακράς Κράτησης, που να συνάδουν με τις οδηγίες του CPT. Όσο δεν για το ΠΔ για τα εκκρεμή αιτήματα ασύλου …ακόμα αναμένεται η εφαρμογή του- το μαρτυρούν, άλλωστε, οι δεκάδες απεργοί πείνας από το Αφγανιστάν και το Ιράν. Και τα κονδύλια παραμένουν στα ταμεία, ανέπαφα.
Ο Έβρος χρειάζεται και φράχτες και έργα υποδομής, ώστε να μην πλημμυρίζουν κάθε χρόνο τα χωριά αυτής της πολύτιμης αν και ξεχασμένης περιοχής της Ελλάδας. Δεν χρειάζεται, όμως, αυτόν τον φράχτη.
Αφροδίτη Αλ Σάλεχ
http://www.aixmi.gr/index.php/fraxtes-kai-pergoles-ston-evro/
Αν σταθούμε στην ορολογία που συνοδεύει τη σύγχρονη μετανάστευση, αυτό το νέο είδος μετανάστευσης που δεν είναι μήτε ακριβώς οικονομικοί μετανάστες μηδέ συμβατικοί πρόσφυγες, όπως τους ορίζει η Συνθήκη της Γενεύης, αλλά ανήκουν σε μια ενδιάμεση κατηγορία («εξαναγκασμένη μετανάστευση») που στην πλειονότητά της αφορά ανθρώπους που χρήζουν διεθνούς προστασίας, μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε ότι σχετίζεται με το νερό: influx, wave, flow, κι αυτό δεν είναι διόλου τυχαίο. Τη σύγχρονη μετανάστευση δεν την σταματάς μήτε με τείχη μήτε με φράχτες, όπως και το νερό εξάλλου. Μπορείς μοναχά να της αλλάξεις πορεία. Ωστόσο, όσο περισσότερο την εμποδίζεις τόσο θα τρυπώνει από αλλά σημεία, και όσο πιο κρυφά τα σημεία τόσο μεγαλύτερη η ζημιά, όπως και με το νερό εξάλλου.
Δεν υπάρχει θεωρητικός της σύγχρονης μετανάστευσης που να μην εκτιμά ότι τα αίτια της παράνομης μετανάστευσης δεν είναι άλλα από την ανυπαρξία διαδικασιών νόμιμης μετανάστευσης. Είναι οι περίφημες «unintended consequences» (λανθάνουσες συνέπειες) του Merton, «οι απρόβλεπτες συνέπειες σκόπιμων πράξεων». Όταν, δηλαδή, το κράτος θέλοντας να περιορίσει τη μετανάστευση υψώνει τείχη αδιαπέραστα, φυσικά ή νομικά, αλλά στην πραγματικότητα το μόνο που κατορθώνει θα είναι να ενισχύσει τη λάθρα μετανάστευση και την κερδοσκοπία των λαθροδιακινητών. Θέλετε να πατάξετε τους λαθροδιακινητές; Ένας είναι ο τρόπος: Ορίστε νόμιμους τρόπους εισδοχής μεταναστών.
Ο περίφημος φράχτης, λοιπόν, τι θα κάνει; Απολύτως τίποτα, όσον αφορά στους αλλοδαπούς. Απλώς θα περνάνε από παραδίπλα ή από το Αιγαίο, όπως έκαναν όλα τα χρόνια. Διότι, προφανώς, και τη ροή δεν τη μετατόπισε η Frontex αλλά το market. Οταν το κόμιστρο έφτασε τα 2000-3000 ευρώ από Τουρκία σε Μυτιλήνη ή Σάμο, μια άλλη ομάδα στα επάνω σύνορα έριξε τις τιμές στα 300 ευρώ. Και σε αυτό οφείλεται το ότι πέραν της γεωγραφικής μετατόπισης παρατηρείται και μια ποιοτική αλλαγή: οι πιο φτωχοί, οι πιο ευάλωτοι, οι πιο δυστυχισμένοι … επιλέγουν τον Έβρο. Με τον φράχτη, απλώς ενδέχεται να αυξηθούν λίγο τα κόμιστρα και ίσως … και τα πτώματα.
Όμως, το ζήτημα δεν είναι ο αλλοδαπός. Στην πραγματικότητα, καθόλου δεν θα τον επηρεάσει. Αυτός ο φράχτης και ο περί αυτού λόγος επηρεάζει εμάς: Το κράτος και τους πολίτες. Οσον αφορά τους πολίτες, όλη αυτή η ρητορική κάνει τον πολίτη να αισθάνεται απειλούμενος, ότι τίθεται θέμα εισβολής- ριζοσπαστικοποιείται, πολώνεται και αποπροσανατολίζεται. Αυτό επιθυμούμε; Να τρομάξουμε και να φασιστοποιήσουμε κι άλλο μια κοινωνία που βάλλεται από τα οικονομικά μέτρα και, συνεπώς, είναι έτοιμη να στρέψει τα βέλη της προς το πιο αδύναμο; Αυτό θέλει, άραγε, η σημερινή κυβέρνηση;
Όσον αφορά στο κράτος, βάλλεται από τον φράχτη γα τον εξής λόγο. Τη χρονιά που πέρασε, έγιναν γιγάντιες προσπάθειες για να αλλάξει το κλίμα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή έναντι της Ελλάδας. Όταν όλοι κατηγορούσαν την Ελλάδα για τις απαράδεκτες συνθήκες κράτησης, το επαίσχυντα χαμηλό ποσοστό απόδοσης πολιτικού ασύλου, την ανυπαρξία μεταναστευτικής πολιτικής, και το αίτημα της Ελλάδας για αναθεώρηση του κανονισμού Δουβλίνο ΙΙ μόνο γέλιο προκαλούσε. Υποκριτικό γέλιο; Φυσικά. Αλλά είχαν σθεναρά επιχειρήματα, ενώ η Ελλάδα ένοχα κατέβαζε τα μάτια. Έλεγαν… σταματήστε να βασανίζετε ανθρώπους και μετά τα λέμε.
Και, πράγματι, μέσα σε περιορισμένο χρονικό διάστημα, το κλίμα άρχισε να βελτιώνεται. Είδανε τις προσπάθειες, διάβασαν τα προσχέδια των νόμων, συναντήθηκαν με αρμόδιους φορείς και, κάπως έτσι, απέφυγε η Ελλάδα και την προσφυγή στο Δικαστήριο της ΕΕ. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά απέκτησε ισχυρούς συμμάχους- κράτη, διεθνείς οργανώσεις αλλά και την ίδια την Ευρωπαϊκή Επιτροπή έναντι των κρατών μελών που συνέχιζαν να μην επιθυμούν καμία αλλαγή του Δουβλίνο ΙΙ.
Όταν ακόμα και ίδιος ο υπουργός της Γαλλίας, ο κ. Besson, στη συνάντηση του Σεπτεμβρίου στο Παρίσι -παρουσία εκπροσώπων κρατών -μελών και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής- τόνισε ότι η Ελλάδα αλλάζει και οφείλουμε να την στηρίξουμε καθώς αντιμετωπίζει το μεγαλύτερο πρόβλημα, και η Επίτροπος η κα. Malmström υπερθεμάτισε τονίζοντας την ανάγκη για αναθεώρηση του Δουβλίνου ΙΙ.
Όλα αυτά, όμως, κινδυνεύουν να γκρεμιστούν με τη ρητορική περί φράχτη. Για άλλη μια φορά η Ελλάδα φαίνεται να μην εφαρμόζει όσα υποσχέθηκε και να πράττει κάτι άλλο. Ο φράχτης κ. υπουργέ δεν συμπεριλαμβάνεται στο Εθνικό Σχέδιο για τη Διαχείριση των Μεταναστευτικών Ροών.
Στο Εθνικό Σχέδιο για τη Διαχείριση των Μεταναστευτικών Ροών της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που χαιρετίστηκε από όλους, συμπεριλαμβάνεται ο νόμος για το άσυλο, τα Κέντρα Πρώτης Υποδοχής, τα ανθρώπινα Κέντρα Μακράς Κράτησης. Και τίθεται το ερώτημα… όταν υπάρχει αυτό το νομοσχέδιο που θα ψηφιστεί μέσα στην επόμενη εβδομάδα, μολονότι έχει καθυστερήσει τραγικά πολύ, όταν αυτό το νομοσχέδιο είναι προϊόν πολύμηνης μελέτης των καλύτερων που ασχολούνται με τη μετανάστευση- υπουργεία, θεσμικοί φορείς, ΜΚΟ, Διεθνείς οργανισμοί- γιατί δεν καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια για την υλοποίηση του νόμου και αναλωνόμαστε σε πυροτεχνήματα με φράχτες, που είναι τοις πάσει γνωστό πως και χρήματα θα κοστίσουν και κανένα αποτέλεσμα δεν θα φέρουν; Το τόνισε εξάλλου και η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Το Κέντρο Πρώτης Υποδοχής στον Έβρο μπορούσε σε πιλοτική βάση να λειτουργεί από το Σεπτέμβρη και με αυτό τον τρόπο θα περιορίζονταν δραματικά οι ροές από τα σύνορα στο κέντρο της Αθήνας. Εργασία καμία δεν έχει γίνει για την βελτίωση της Πέτρου Ράλλη μήτε για τα κρατητήρια του Αεροδρομίου. Ομοίως, καμία προετοιμασία δεν έχει γίνει για την κατασκευή Κέντρων Μακράς Κράτησης, που να συνάδουν με τις οδηγίες του CPT. Όσο δεν για το ΠΔ για τα εκκρεμή αιτήματα ασύλου …ακόμα αναμένεται η εφαρμογή του- το μαρτυρούν, άλλωστε, οι δεκάδες απεργοί πείνας από το Αφγανιστάν και το Ιράν. Και τα κονδύλια παραμένουν στα ταμεία, ανέπαφα.
Ο Έβρος χρειάζεται και φράχτες και έργα υποδομής, ώστε να μην πλημμυρίζουν κάθε χρόνο τα χωριά αυτής της πολύτιμης αν και ξεχασμένης περιοχής της Ελλάδας. Δεν χρειάζεται, όμως, αυτόν τον φράχτη.
Αφροδίτη Αλ Σάλεχ
http://www.aixmi.gr/index.php/fraxtes-kai-pergoles-ston-evro/
Ο φράχτης της υποκρισίας
του Παύλου Νεράντζη | 4 Ιανουαρίου 2011
"Απόρροια της αδιέξοδης ευρωπαϊκής πολιτικής ασύλου είναι η απόφαση της κυβέρνησης να κατασκευάσει ένα φράχτη, μήκους 12,5 χιλιομέτρων στα ελληνοτουρκικά σύνορα προκειμένου, όπως υποστηρίζει ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, να εμποδιστεί η παράνομη διέλευση προσφύγων σε ελληνικό (ευρωπαϊκό) έδαφος.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες –και προφανώς η ελληνική κυβέρνηση-, υποκρίνονται ότι δεν αντιλαμβάνονται το αυτονόητο: εφόσον στις χώρες προέλευσης παραμένουν οι αιτίες, που προκαλούν τα ρεύματα μετανάστευσης, η Δύση θα υφίσταται τις συνέπειές τους. Εφόσον συνεχίζονται οι πόλεμοι με ευθύνη και χωρών της ΕΕ (Ιράκ, Αφγανιστάν), οι ένοπλες συγκρούσεις (χώρες της Αφρικής), οι διώξεις σε χώρες που βρίσκονται στη μαύρη λίστα για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η καταλήστευση πλουτοπαραγωγικών πηγών σε άλλες, καμία δύναμη δεν μπορεί να σταματήσει την έλευση των κατατρεγμένων.
Και οι κάτοικοι της Γηραιάς Ηπείρου, όμως, μεταξύ αυτών και η πλειοψηφία των Ελλήνων, μπρος στην ανασφάλεια που επιτείνεται από την οικονομική κρίση, δεν αντιλαμβάνονται ότι η ευημερία τους δεν μπορεί να διαφυλαχθεί αν υψωθούν τείχη στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ.
Ενδεικτικό είναι ότι με βάση τα επίσημα στοιχεία η πλειοψηφία όσων επιχειρούν να διέλθουν παράνομα στη χώρα μας προέρχονται από εμπόλεμες ζώνες (Ιρακινοί, Αφγανοί, Αφρικανοί και ακολουθούν Παλαίστινιοι και Ιρανοί). Δεν εγκαταλείπουν τα σπίτιά τους για οικονομικούς λόγους, αλλά γιατί κινδυνεύει η ζωή τους. Είναι εν δυνάμει πολιτικοί πρόσφυγες και όχι, όπως λ.χ. οι Αλβανοί, οικονομικοί μετανάστες.
Όπως είναι γνωστό ότι ανάλογα μέτρα με αυτά που υιοθετεί τώρα η Ελλάδα έχουν εφαρμοστεί τα τελευταία χρόνια στα σύνορα Ισπανίας- Μαρόκου, Ηνωμένων Πολιτειών-Μεξικού χωρίς να φέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Η κατασκευή τειχών με ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα και γενικότερα η εφαρμογή κατασταλτικών μέτρων όχι μόνον δεν απέτρεψε την έλευση προσφύγων στα σύνορα με την εκάστοτε Γη της Επαγγελίας, αλλά οδήγησε στην εξαθλίωση και την εξόντωση χιλιάδες από αυτούς, που είτε χάθηκαν στην έρημο, είτε φυλακίστηκαν.
Εξαγωγή του προβλήματος η επίσημη γραμμή της ΕΕ, χάος στην Ελλάδα
Η ΕΕ ουσιαστικά και κατά προέκταση η Ελλάδα επιχειρεί εδώ και χρόνια να «εξάγει» το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης στις ενδιάμεσες χώρες (η Ιταλία στη Λιβύη, η Ισπανία στο Μαρόκο και πρόσφατα η Ελλάδα στην Τουρκία,), οι οποίες, ωστόσο, επανειλημμένα έχουν κατηγορηθεί για κακομεταχειρίσεις, βασανιστήρια και παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι αφηγήσεις προσφύγων, που επέζησαν από διώξεις σ΄αυτές τις χώρες (Λιβύη, Μαρόκο, Τουρκία), αλλά και επιτόπιες έρευνες Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων είναι αποκαλυπτικές για το μέγεθος ενός μαζικού εγκλήματος, που τελείται σιωπηρά. Και η ΕΕ όχι μόνον δεν ασκεί καμία πίεση ώστε να αλλάξει η κατάσταση, αλλά αδιαφορεί για ό,τι συμβαίνει λίγα χιλιόμετρα έξω από τα ευρωπαϊκά σύνορα και με δική της ευθύνη.
Η Ελλάδα αναπόφευκτα λόγω της γεωπολιτικής της θέσης δέχεται το μεγαλύτερο ρεύμα μεταναστών από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Η απαράδεκτη κατάσταση, ωστόσο, που έχει δημιουργηθεί εδώ και χρόνια στα θαλάσσια και χερσαία σύνορα με την Τουρκία, στο κέντρο της Αθήνας, στην Πάτρα και στην Ηγουμενίτσα δεν οφείλεται σ΄ αυτό το δεδομένο.
Το πρόβλημα έγινε εκρηκτικό τις τελευταίες δύο δεκαετίες πρώτον, λόγω απουσίας μέχρι πρόσφατα οποιασδήποτε πολιτικής για παροχή ασύλου, γεγονός που έχει καταγγελθεί από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, ΜΚΟ και ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Και δεύτερον , εξαιτίας του Κανονισμού «Δουβλίνο ΙΙ», που ορίζει ότι η διαδικασία παροχής ασύλου εφαρμόζεται μόνο στην πρώτη ευρωπαϊκή χώρα έλευσης των προσφύγων.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου υπό την πίεση διεθνών οργανισμών και της ΕΕ, από τον Νοέμβριο του 2009, αποφάσισε να βάλει μία τάξη στα πράγματα. Να σταματήσει η άτυπη επαναπροώθηση προσφύγων στα σύνορα, να δοθεί ένα τέλος σε όσα απαράδεκτα και εξευτελιστικά σε βάρος μεταναστών συμβαίνουν στα κρατητήρια και στα αστυνομικά τμήματα όλης της χώρας, κλπ. Εξήγγειλε έτσι σειρά μέτρων: ενίσχυση συνόρων σε συνεργασία με τη Frontex, νόμος περί ιθαγένειας, εφαρμογή διαδικασιών για παροχή ασύλου σε όσους δικαιούνται.
Από τις άτυπες επαναπροωθήσεις στις «έξυπνες λύσεις»
Θα περίμενε συνεπώς κανείς ότι η Ελλάδα, η οποία έχει υπογράψει, όπως και όλες οι ευρωπαϊκές χώρες, τη Συνθήκη της Γενεύης (1951) για παροχή πολιτικού ασύλου σε όσους προέρχονται από εμπόλεμες ζώνες ή χώρες, όπου κατά τεκμήριο παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, να εφαρμόσει τα δέοντα. Να δίνει τη δυνατότητα στον νεοαφιχθέντα να υποβάλει αίτηση ώστε οι αρμόδιες αρχές να εξετάσουν την κάθε περίπτωση ξεχωριστά.
Από το χάος, ωστόσο, που επικρατούσε και το διαρκές έγκλημα σε βάρος προσφύγων με τη συμμετοχή συνοριοφυλάκων και προφανώς δουλεμπόρων, η χώρα μας πέρασε στη λογική …των «έξυπνων λύσεων» αυτή τη φορά με τη συμμετοχή της Frontex (διαβάστε άρθρο του γράφοντος «Η απελπισία των προσφύγων κόντρα στη δύναμη της Frontex, http://www.pressinaction.gr/koinonia/anthropina-dikaiomata/item/416-i-apelpisia-ton-prosfygon-kontra-sti-dynami-tis-frontex). Όπως καταγγέλλουν οι ίδιοι οι πρόσφυγες, που βρίσκονται έγκλειστοι υπό άθλιες συνθήκες (αυτό δεν άλλαξε παρά τις περί του αντιθέτου κυβερνητικές εξαγγελίες) σε καταυλισμούς στον ΄Εβρο και επιβεβαιώνουν αυτόπτες μάρτυρες, μέλη ΜΚΟ, οι αρμόδιοι υπάλληλοι που καταγράφουν τα στοιχεία των κατατρεγμένων, με βάση τις δηλώσεις τους, (χώρα προέλευσης, λόγοι που τους εξανάγκασαν να φύγουν, κλπ.) αλλάζουν αυθαίρετα τη χώρα προέλευσης (διαβάστε το άρθρο του Θανάση Μαρβάκη «Τι κάνω εγώ εδώ; http://www.pressinaction.gr/koinonia/anthropina-dikaiomata/item/882-ti-k...).
Η σκοπιμότητα είναι προφανής: πρώτον, ο «λαθρομετανάστης», -όπως απαξιωτικά χαρακτηρίζεται, λες και ο προερχόμενος από εμπόλεμες ζώνες θα μπορούσε να περάσει τα σύνορα με νόμιμα έγγραφα-, να μην ενταχθεί στην κατηγορία όσων δικαιούνται να υποβάλουν αίτηση για παροχή ασύλου (άλλη διαδικασία ακολουθείται λ.χ. για τους Αφγανούς και άλλη για τους Πακιστανούς).
Και δεύτερον, βάση της διμερούς συμφωνίας Ελλάδας Τουρκίας να ενεργοποιείται η διαδικασία επίσημης πλέον επαναπροώθησής των αφιχθέντων στη γείτονα χώρα, εφόσον προέρχονται (δήθεν) από όμορες προς την Τουρκία χώρες. Έτσι για παράδειγμα ένας Αφγανός «βαπτίζεται» Πακιστανός, αφού ο τελευταίος δεν δικαιούται παροχής ασύλου. Ή Ιρανός και επαναπροωθείται, αυτή τη φορά με τη βούλα του νόμου, εφόσον Ιράν και Τουρκία συνορεύουν.
Χάρη στην παρουσία της Frontex στον Έβρο μειώθηκε η ροή μεταναστών κατά 32,5% το δίμηνο Οκτωβρίου Νοεμβρίου, αλλά η Ελλάδα και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες στρουθοκαμηλίζουν αν πιστεύουν ότι έστω περιόρισαν το πρόβλημα της μετανάστευσης. Η ελληνική κοινωνία, κυρίως σε περιοχές που γίνονται αποδέκτες της έντονης παρουσίας μεταναστών «χωρίς χαρτιά», πράγματι έχει ξεπεράσει τα όρια αντοχής της, αλλά την ευθύνη για τη μετατροπή της χώρας μας σε «ξέφραγκο αμπέλι» φέρουν αποκλειστικά οι κυβερνήσεις.
Όχι γιατί, όπως υποστήριξε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, απαντώντας ουσιαστικά στο ΛΑΟΣ και στη ΝΔ, η Ελλάδα αδυνατούσε μέχρι τώρα να φυλάξει τα σύνορά της, βάση της Συνθήκης του Σένγκεν, αλλά γιατί οι ευρωπαίοι ηγέτες δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα στη ρίζα του. Και περιορίζονται αποκλειστικά στη λήψη ολοένα και αυστηρότερων κατασταλτικών μέτρων, -χωρίς, όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων, αποτέλεσμα-, παραβιάζοντας συνθήκες που οι ίδιες έχουν υπογράψει.
Ένα φράχτης για τα μάτια του κόσμου
Τον τελευταίο χρόνο έφτασαν παράνομα στη χώρα μας 128.000 παράνομοι μετανάστες. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, ο αριθμός αυτός άγγιξε τους 512.000. Μόνο από την Τουρκία το πρώτο 11μηνο του 2010 μπήκαν περίπου 50.000 παράνομοι μετανάστες, εξ αυτών οι 43.500 από τον Έβρο. Οι περισσότεροι από αυτούς επιθυμούν να φύγουν σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα (Γερμανία, Βέλγιο, σκανδιναβικές χώρες), γεγονός που θα μείωνε και το ελληνικό πρόβλημα. Για αυτό και η συσσώρευση χιλιάδων κατατρεγμένων στα λιμάνια της Πάτρας και της Ηγουμενίτσας, χωρίς, όμως, να γνωρίζουν ότι ακόμη κι αν τα καταφέρουν, βάση της Συνθήκης του Δουβλίνου θα υποχρεωθούν να επιστρέψουν στην Ελλάδα, δηλαδή την πρώτη χώρα υποδοχής, για να εξεταστεί εδώ και όχι εκεί η δυνατότητα παροχής ασύλου.
Αντί, όμως, η ελληνική κυβέρνηση ν΄ απαιτήσει μια ριζικά διαφορετική πολιτική υποδοχής και ένταξης μεταναστών και προσφύγων στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, που σημαίνει ότι θα έπρεπε να ρίξει το βάρος των πιέσεων για ν΄ αλλάξει το «Δουβλίνο ΙΙ», αντί οι ευρωπαϊκές ηγεσίες να υιοθετήσουν μια διεθνή πολιτική έμπρακτων μέτρων ενθάρρυνσης της παραμονής των μεταναστών στις χώρες καταγωγής τους, σιωπούν μπροστά σε μία σκληρή πραγματικότητα, χτίζοντας φράχτες για τα μάτια του κόσμου. Το μόνον που πετυχαίνουν είναι να οδηγούν ακόμη ταχύτερα στην εξαθλίωση εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.
http://www.pressinaction.gr/koinonia/anthropina-dikaiomata/item/971-o-fraxtis-tis-ypokrisias
"Απόρροια της αδιέξοδης ευρωπαϊκής πολιτικής ασύλου είναι η απόφαση της κυβέρνησης να κατασκευάσει ένα φράχτη, μήκους 12,5 χιλιομέτρων στα ελληνοτουρκικά σύνορα προκειμένου, όπως υποστηρίζει ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, να εμποδιστεί η παράνομη διέλευση προσφύγων σε ελληνικό (ευρωπαϊκό) έδαφος.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες –και προφανώς η ελληνική κυβέρνηση-, υποκρίνονται ότι δεν αντιλαμβάνονται το αυτονόητο: εφόσον στις χώρες προέλευσης παραμένουν οι αιτίες, που προκαλούν τα ρεύματα μετανάστευσης, η Δύση θα υφίσταται τις συνέπειές τους. Εφόσον συνεχίζονται οι πόλεμοι με ευθύνη και χωρών της ΕΕ (Ιράκ, Αφγανιστάν), οι ένοπλες συγκρούσεις (χώρες της Αφρικής), οι διώξεις σε χώρες που βρίσκονται στη μαύρη λίστα για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η καταλήστευση πλουτοπαραγωγικών πηγών σε άλλες, καμία δύναμη δεν μπορεί να σταματήσει την έλευση των κατατρεγμένων.
Και οι κάτοικοι της Γηραιάς Ηπείρου, όμως, μεταξύ αυτών και η πλειοψηφία των Ελλήνων, μπρος στην ανασφάλεια που επιτείνεται από την οικονομική κρίση, δεν αντιλαμβάνονται ότι η ευημερία τους δεν μπορεί να διαφυλαχθεί αν υψωθούν τείχη στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ.
Ενδεικτικό είναι ότι με βάση τα επίσημα στοιχεία η πλειοψηφία όσων επιχειρούν να διέλθουν παράνομα στη χώρα μας προέρχονται από εμπόλεμες ζώνες (Ιρακινοί, Αφγανοί, Αφρικανοί και ακολουθούν Παλαίστινιοι και Ιρανοί). Δεν εγκαταλείπουν τα σπίτιά τους για οικονομικούς λόγους, αλλά γιατί κινδυνεύει η ζωή τους. Είναι εν δυνάμει πολιτικοί πρόσφυγες και όχι, όπως λ.χ. οι Αλβανοί, οικονομικοί μετανάστες.
Όπως είναι γνωστό ότι ανάλογα μέτρα με αυτά που υιοθετεί τώρα η Ελλάδα έχουν εφαρμοστεί τα τελευταία χρόνια στα σύνορα Ισπανίας- Μαρόκου, Ηνωμένων Πολιτειών-Μεξικού χωρίς να φέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Η κατασκευή τειχών με ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα και γενικότερα η εφαρμογή κατασταλτικών μέτρων όχι μόνον δεν απέτρεψε την έλευση προσφύγων στα σύνορα με την εκάστοτε Γη της Επαγγελίας, αλλά οδήγησε στην εξαθλίωση και την εξόντωση χιλιάδες από αυτούς, που είτε χάθηκαν στην έρημο, είτε φυλακίστηκαν.
Εξαγωγή του προβλήματος η επίσημη γραμμή της ΕΕ, χάος στην Ελλάδα
Η ΕΕ ουσιαστικά και κατά προέκταση η Ελλάδα επιχειρεί εδώ και χρόνια να «εξάγει» το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης στις ενδιάμεσες χώρες (η Ιταλία στη Λιβύη, η Ισπανία στο Μαρόκο και πρόσφατα η Ελλάδα στην Τουρκία,), οι οποίες, ωστόσο, επανειλημμένα έχουν κατηγορηθεί για κακομεταχειρίσεις, βασανιστήρια και παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι αφηγήσεις προσφύγων, που επέζησαν από διώξεις σ΄αυτές τις χώρες (Λιβύη, Μαρόκο, Τουρκία), αλλά και επιτόπιες έρευνες Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων είναι αποκαλυπτικές για το μέγεθος ενός μαζικού εγκλήματος, που τελείται σιωπηρά. Και η ΕΕ όχι μόνον δεν ασκεί καμία πίεση ώστε να αλλάξει η κατάσταση, αλλά αδιαφορεί για ό,τι συμβαίνει λίγα χιλιόμετρα έξω από τα ευρωπαϊκά σύνορα και με δική της ευθύνη.
Η Ελλάδα αναπόφευκτα λόγω της γεωπολιτικής της θέσης δέχεται το μεγαλύτερο ρεύμα μεταναστών από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Η απαράδεκτη κατάσταση, ωστόσο, που έχει δημιουργηθεί εδώ και χρόνια στα θαλάσσια και χερσαία σύνορα με την Τουρκία, στο κέντρο της Αθήνας, στην Πάτρα και στην Ηγουμενίτσα δεν οφείλεται σ΄ αυτό το δεδομένο.
Το πρόβλημα έγινε εκρηκτικό τις τελευταίες δύο δεκαετίες πρώτον, λόγω απουσίας μέχρι πρόσφατα οποιασδήποτε πολιτικής για παροχή ασύλου, γεγονός που έχει καταγγελθεί από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, ΜΚΟ και ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Και δεύτερον , εξαιτίας του Κανονισμού «Δουβλίνο ΙΙ», που ορίζει ότι η διαδικασία παροχής ασύλου εφαρμόζεται μόνο στην πρώτη ευρωπαϊκή χώρα έλευσης των προσφύγων.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου υπό την πίεση διεθνών οργανισμών και της ΕΕ, από τον Νοέμβριο του 2009, αποφάσισε να βάλει μία τάξη στα πράγματα. Να σταματήσει η άτυπη επαναπροώθηση προσφύγων στα σύνορα, να δοθεί ένα τέλος σε όσα απαράδεκτα και εξευτελιστικά σε βάρος μεταναστών συμβαίνουν στα κρατητήρια και στα αστυνομικά τμήματα όλης της χώρας, κλπ. Εξήγγειλε έτσι σειρά μέτρων: ενίσχυση συνόρων σε συνεργασία με τη Frontex, νόμος περί ιθαγένειας, εφαρμογή διαδικασιών για παροχή ασύλου σε όσους δικαιούνται.
Από τις άτυπες επαναπροωθήσεις στις «έξυπνες λύσεις»
Θα περίμενε συνεπώς κανείς ότι η Ελλάδα, η οποία έχει υπογράψει, όπως και όλες οι ευρωπαϊκές χώρες, τη Συνθήκη της Γενεύης (1951) για παροχή πολιτικού ασύλου σε όσους προέρχονται από εμπόλεμες ζώνες ή χώρες, όπου κατά τεκμήριο παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, να εφαρμόσει τα δέοντα. Να δίνει τη δυνατότητα στον νεοαφιχθέντα να υποβάλει αίτηση ώστε οι αρμόδιες αρχές να εξετάσουν την κάθε περίπτωση ξεχωριστά.
Από το χάος, ωστόσο, που επικρατούσε και το διαρκές έγκλημα σε βάρος προσφύγων με τη συμμετοχή συνοριοφυλάκων και προφανώς δουλεμπόρων, η χώρα μας πέρασε στη λογική …των «έξυπνων λύσεων» αυτή τη φορά με τη συμμετοχή της Frontex (διαβάστε άρθρο του γράφοντος «Η απελπισία των προσφύγων κόντρα στη δύναμη της Frontex, http://www.pressinaction.gr/koinonia/anthropina-dikaiomata/item/416-i-apelpisia-ton-prosfygon-kontra-sti-dynami-tis-frontex). Όπως καταγγέλλουν οι ίδιοι οι πρόσφυγες, που βρίσκονται έγκλειστοι υπό άθλιες συνθήκες (αυτό δεν άλλαξε παρά τις περί του αντιθέτου κυβερνητικές εξαγγελίες) σε καταυλισμούς στον ΄Εβρο και επιβεβαιώνουν αυτόπτες μάρτυρες, μέλη ΜΚΟ, οι αρμόδιοι υπάλληλοι που καταγράφουν τα στοιχεία των κατατρεγμένων, με βάση τις δηλώσεις τους, (χώρα προέλευσης, λόγοι που τους εξανάγκασαν να φύγουν, κλπ.) αλλάζουν αυθαίρετα τη χώρα προέλευσης (διαβάστε το άρθρο του Θανάση Μαρβάκη «Τι κάνω εγώ εδώ; http://www.pressinaction.gr/koinonia/anthropina-dikaiomata/item/882-ti-k...).
Η σκοπιμότητα είναι προφανής: πρώτον, ο «λαθρομετανάστης», -όπως απαξιωτικά χαρακτηρίζεται, λες και ο προερχόμενος από εμπόλεμες ζώνες θα μπορούσε να περάσει τα σύνορα με νόμιμα έγγραφα-, να μην ενταχθεί στην κατηγορία όσων δικαιούνται να υποβάλουν αίτηση για παροχή ασύλου (άλλη διαδικασία ακολουθείται λ.χ. για τους Αφγανούς και άλλη για τους Πακιστανούς).
Και δεύτερον, βάση της διμερούς συμφωνίας Ελλάδας Τουρκίας να ενεργοποιείται η διαδικασία επίσημης πλέον επαναπροώθησής των αφιχθέντων στη γείτονα χώρα, εφόσον προέρχονται (δήθεν) από όμορες προς την Τουρκία χώρες. Έτσι για παράδειγμα ένας Αφγανός «βαπτίζεται» Πακιστανός, αφού ο τελευταίος δεν δικαιούται παροχής ασύλου. Ή Ιρανός και επαναπροωθείται, αυτή τη φορά με τη βούλα του νόμου, εφόσον Ιράν και Τουρκία συνορεύουν.
Χάρη στην παρουσία της Frontex στον Έβρο μειώθηκε η ροή μεταναστών κατά 32,5% το δίμηνο Οκτωβρίου Νοεμβρίου, αλλά η Ελλάδα και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες στρουθοκαμηλίζουν αν πιστεύουν ότι έστω περιόρισαν το πρόβλημα της μετανάστευσης. Η ελληνική κοινωνία, κυρίως σε περιοχές που γίνονται αποδέκτες της έντονης παρουσίας μεταναστών «χωρίς χαρτιά», πράγματι έχει ξεπεράσει τα όρια αντοχής της, αλλά την ευθύνη για τη μετατροπή της χώρας μας σε «ξέφραγκο αμπέλι» φέρουν αποκλειστικά οι κυβερνήσεις.
Όχι γιατί, όπως υποστήριξε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, απαντώντας ουσιαστικά στο ΛΑΟΣ και στη ΝΔ, η Ελλάδα αδυνατούσε μέχρι τώρα να φυλάξει τα σύνορά της, βάση της Συνθήκης του Σένγκεν, αλλά γιατί οι ευρωπαίοι ηγέτες δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα στη ρίζα του. Και περιορίζονται αποκλειστικά στη λήψη ολοένα και αυστηρότερων κατασταλτικών μέτρων, -χωρίς, όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων, αποτέλεσμα-, παραβιάζοντας συνθήκες που οι ίδιες έχουν υπογράψει.
Ένα φράχτης για τα μάτια του κόσμου
Τον τελευταίο χρόνο έφτασαν παράνομα στη χώρα μας 128.000 παράνομοι μετανάστες. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, ο αριθμός αυτός άγγιξε τους 512.000. Μόνο από την Τουρκία το πρώτο 11μηνο του 2010 μπήκαν περίπου 50.000 παράνομοι μετανάστες, εξ αυτών οι 43.500 από τον Έβρο. Οι περισσότεροι από αυτούς επιθυμούν να φύγουν σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα (Γερμανία, Βέλγιο, σκανδιναβικές χώρες), γεγονός που θα μείωνε και το ελληνικό πρόβλημα. Για αυτό και η συσσώρευση χιλιάδων κατατρεγμένων στα λιμάνια της Πάτρας και της Ηγουμενίτσας, χωρίς, όμως, να γνωρίζουν ότι ακόμη κι αν τα καταφέρουν, βάση της Συνθήκης του Δουβλίνου θα υποχρεωθούν να επιστρέψουν στην Ελλάδα, δηλαδή την πρώτη χώρα υποδοχής, για να εξεταστεί εδώ και όχι εκεί η δυνατότητα παροχής ασύλου.
Αντί, όμως, η ελληνική κυβέρνηση ν΄ απαιτήσει μια ριζικά διαφορετική πολιτική υποδοχής και ένταξης μεταναστών και προσφύγων στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, που σημαίνει ότι θα έπρεπε να ρίξει το βάρος των πιέσεων για ν΄ αλλάξει το «Δουβλίνο ΙΙ», αντί οι ευρωπαϊκές ηγεσίες να υιοθετήσουν μια διεθνή πολιτική έμπρακτων μέτρων ενθάρρυνσης της παραμονής των μεταναστών στις χώρες καταγωγής τους, σιωπούν μπροστά σε μία σκληρή πραγματικότητα, χτίζοντας φράχτες για τα μάτια του κόσμου. Το μόνον που πετυχαίνουν είναι να οδηγούν ακόμη ταχύτερα στην εξαθλίωση εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.
http://www.pressinaction.gr/koinonia/anthropina-dikaiomata/item/971-o-fraxtis-tis-ypokrisias
Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011
ΕΒΡΟΣ: ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΕΙΧΟΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ
Ανεπιθύμητο πρωτοχρονιάτικο δώρο θεωρούν οι Οικολόγοι Πράσινοι τις εξαγγελίες του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη για δημιουργία φράχτη - τείχους στον Έβρο, αλλά και τις διακηρύξεις του ότι «θα παραμείνουν μόνο εκείνοι οι μετανάστες που έχουν δικαίωμα διεθνούς προστασίας ή δικαίωμα ασύλου. Κανείς άλλος». Πρακτικά το υπουργείο του κ.Παπουτσή δεν αναγνωρίζει καθεστώς προστασίας σχεδόν σε κανένα, καθώς το 2ο τρίμηνο του 2010 η Ελλάδα έκανε δεκτές μόλις 20 αιτήσεις για πολιτικό άσυλο σε σύνολο 1145, ποσοστό 1.7% έναντι 25% του Ευρωπαϊκού μέσου όρου.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι δηλώνουν λοιπόν κάθετα αντίθετοι στο σχέδιο για το τείχος, καθώς:
* Δεν θα αποτρέψει την είσοδο των μεταναστών, που αναγκάζονται να καταφεύγουν στην Ευρώπη από αδυναμία να επιβιώσουν στις χώρες προέλευσής τους.
* Δεν έχουν συνυπολογιστεί οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις της κατάτμησης του ενιαίου ευαίσθητου οικοσυστήματος του Έβρου, με δεδομένο, μάλιστα, ότι το σχέδιο αφορά διαδρόμους διέλευσης της πανίδας της περιοχής.
* Ουσιαστικό όφελος θα έχουν μόνο τα κυκλώματα δουλεμπορίας που χρησιμοποιούν θαλάσσιες διαδρομές, οι οποίες έχουν μέχρι σήμερα στοιχίσει τις ζωές σε δεκάδες χιλιάδες μετανάστες που πνίγηκαν στην Μεσόγειο την τελευταία εικοσαετία, καθώς και οι κατασκευαστικές εταιρίες που θα αναλάβουν τις σχετικές εργολαβίες.
Σχετικά, η εκπρόσωπος τύπου των Οικολόγων Πράσινων, Ελεάννα Ιωαννίδου, έκανε την ακόλουθη δήλωση: «Πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε ότι, όσο θα υπάρχει καταπίεση και εξαθλίωση στις χώρες τους, και δεν έχουν άλλη επιλογή, οι πρόσφυγες θα συνεχίσουν να μεταναστεύουν. Η κατασκευή τείχους στον Έβρο όχι μόνο δεν θα αποτρέψει την αναζήτηση και εύρεση διόδων εισόδου τους στην Ευρώπη, αλλά φέρει και τον βαρύ συμβολισμό της μετατροπής της Ευρώπης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σε Ευρώπη-Φρούριο του Μεσαίωνα. Ευχόμαστε οι συνθήκες στη χώρα μας να μη φθάσουν ποτέ στο σημείο να ψάχνουμε εμείς δίοδο διαφυγής».
ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ:
Η πτώση του τείχους του Βερολίνου δεν αποτέλεσε -όπως πολλοί από εμάς ευελπιστούσαμε- την αρχή της πτώσης μιας σειράς τειχών ανά τον κόσμο που χωρίζουν λαούς. Νέα τείχη κτίζονται, αλλά και άλλα εξακολουθούν να λειτουργούν: Μεταξύ Η.Π.Α. και Μεξικού, Ισραηλινών και Παλαιστίνιων, Βόρειας και Ν. Κορέας, Ινδίας και Πακιστάν, Υεμένης και Σ. Αραβίας, Μποτσουάνα και Ζιμπάμπουε, αλλά και τείχη που διχοτομούν πόλεις, όπως το Μπέλφαστ στη Β. Ιρλανδία και τη Λευκωσία στην Κύπρο. Ενώ, όμως, ενισχύεται το διεθνές κίνημα για την πτώση όλων των τειχών της ντροπής, ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη προτείνει την ύψωση τείχους στα σύνορα μας με την Τουρκία, για να εμποδιστεί δήθεν η είσοδος των μεταναστών.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι είμαστε κάθετα αντίθετοι στη δημιουργία αυτού του τείχους καθώς:
* Δεν θα αποτρέψει την είσοδο των μεταναστών, που αναγκάζονται να καταφύγουν στην Ευρώπη από αδυναμία να επιβιώσουν στις χώρες προέλευσής τους.
* Δεν έχουν συνυπολογιστεί οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις της κατάτμησης του ενιαίου ευαίσθητου οικοσυστήματος του Έβρου, με δεδομένο, μάλιστα, ότι το σχέδιο αφορά διαδρόμους διέλευσης της πανίδας της περιοχής.
* Ουσιαστικό όφελος θα έχουν μόνο τα κυκλώματα δουλεμπορίας που χρησιμοποιούν θαλάσσιες διαδρομές, οι οποίες έχουν μέχρι σήμερα στοιχίσει τις ζωές σε δεκάδες χιλιάδες μετανάστες που πνίγηκαν στην Μεσόγειο την τελευταία εικοσαετία, καθώς και οι κατασκευαστικές εταιρίες που θα αναλάβουν τις σχετικές εργολαβίες.
Το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό για να εξαντλείται σε εξαγγελίες χωρίς σχεδιασμό, μεθοδικότητα και ενιαία ανθρωπιστική πολιτική σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι έχουμε εκφράσει επανειλημμένα τις θέσεις μας:
* για την ανυπαρξία πολιτικής στο ζήτημα της χορήγησης ασύλου και τις απαράδεκτες διαδικασίες πρόσβασης στο άσυλο,
* για τις συνεχιζόμενες απάνθρωπες συνθήκες υποδοχής και παραμονής όσων ζητούν άσυλο και όσων ανήκουν σε ευάλωτες ομάδες όπως οι έγκυοι γυναίκες, οι ανήλικοι/ες και τα θύματα βασανιστηρίων.
* για την απαράδεκτη εκκρεμότητα των συσσωρευμένων 50.000 αναπάντητων αιτημάτων ασύλου (και των πολύ περισσότερων που δεν έχει γίνει καν εφικτό να κατατεθούν), ώστε να πάψει πια να αποτελεί στίγμα για τη χώρα μας η ικανοποίηση μόλις 1,2% αιτημάτων έναντι του 27% του ευρωπαϊκού μέσου όρου.
Είναι πλέον επιτακτικήη ανάγκη μη εφαρμογής των αποφάσεων «Δουβλίνο ΙΙ», που δίνουν το δικαίωμα επαναπροώθησης προς τις χώρες πρώτης εισόδου όπως η Ελλάδα, και η προώθηση ενός Κοινού Συστήματος Ασύλου σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με αναλογική κατανομή των βαρών που αυτή η πολιτική συνεπάγεται. Κοινό Σύστημα Ασύλου σημαίνει πάνω από όλα ότι κάθε πρόσφυγας που φθάνει σε ευρωπαϊκό έδαφος θα έχει δικαίωμα να ζητήσει άσυλο από οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα, και όχι μόνο από εκείνη στην οποία έφθασε.
Οι Θεματικές Ομάδες Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Περιβάλλοντος των Οικολόγων Πράσινων
Οι Οικολόγοι Πράσινοι δηλώνουν λοιπόν κάθετα αντίθετοι στο σχέδιο για το τείχος, καθώς:
* Δεν θα αποτρέψει την είσοδο των μεταναστών, που αναγκάζονται να καταφεύγουν στην Ευρώπη από αδυναμία να επιβιώσουν στις χώρες προέλευσής τους.
* Δεν έχουν συνυπολογιστεί οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις της κατάτμησης του ενιαίου ευαίσθητου οικοσυστήματος του Έβρου, με δεδομένο, μάλιστα, ότι το σχέδιο αφορά διαδρόμους διέλευσης της πανίδας της περιοχής.
* Ουσιαστικό όφελος θα έχουν μόνο τα κυκλώματα δουλεμπορίας που χρησιμοποιούν θαλάσσιες διαδρομές, οι οποίες έχουν μέχρι σήμερα στοιχίσει τις ζωές σε δεκάδες χιλιάδες μετανάστες που πνίγηκαν στην Μεσόγειο την τελευταία εικοσαετία, καθώς και οι κατασκευαστικές εταιρίες που θα αναλάβουν τις σχετικές εργολαβίες.
Σχετικά, η εκπρόσωπος τύπου των Οικολόγων Πράσινων, Ελεάννα Ιωαννίδου, έκανε την ακόλουθη δήλωση: «Πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε ότι, όσο θα υπάρχει καταπίεση και εξαθλίωση στις χώρες τους, και δεν έχουν άλλη επιλογή, οι πρόσφυγες θα συνεχίσουν να μεταναστεύουν. Η κατασκευή τείχους στον Έβρο όχι μόνο δεν θα αποτρέψει την αναζήτηση και εύρεση διόδων εισόδου τους στην Ευρώπη, αλλά φέρει και τον βαρύ συμβολισμό της μετατροπής της Ευρώπης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σε Ευρώπη-Φρούριο του Μεσαίωνα. Ευχόμαστε οι συνθήκες στη χώρα μας να μη φθάσουν ποτέ στο σημείο να ψάχνουμε εμείς δίοδο διαφυγής».
ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ:
Η πτώση του τείχους του Βερολίνου δεν αποτέλεσε -όπως πολλοί από εμάς ευελπιστούσαμε- την αρχή της πτώσης μιας σειράς τειχών ανά τον κόσμο που χωρίζουν λαούς. Νέα τείχη κτίζονται, αλλά και άλλα εξακολουθούν να λειτουργούν: Μεταξύ Η.Π.Α. και Μεξικού, Ισραηλινών και Παλαιστίνιων, Βόρειας και Ν. Κορέας, Ινδίας και Πακιστάν, Υεμένης και Σ. Αραβίας, Μποτσουάνα και Ζιμπάμπουε, αλλά και τείχη που διχοτομούν πόλεις, όπως το Μπέλφαστ στη Β. Ιρλανδία και τη Λευκωσία στην Κύπρο. Ενώ, όμως, ενισχύεται το διεθνές κίνημα για την πτώση όλων των τειχών της ντροπής, ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη προτείνει την ύψωση τείχους στα σύνορα μας με την Τουρκία, για να εμποδιστεί δήθεν η είσοδος των μεταναστών.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι είμαστε κάθετα αντίθετοι στη δημιουργία αυτού του τείχους καθώς:
* Δεν θα αποτρέψει την είσοδο των μεταναστών, που αναγκάζονται να καταφύγουν στην Ευρώπη από αδυναμία να επιβιώσουν στις χώρες προέλευσής τους.
* Δεν έχουν συνυπολογιστεί οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις της κατάτμησης του ενιαίου ευαίσθητου οικοσυστήματος του Έβρου, με δεδομένο, μάλιστα, ότι το σχέδιο αφορά διαδρόμους διέλευσης της πανίδας της περιοχής.
* Ουσιαστικό όφελος θα έχουν μόνο τα κυκλώματα δουλεμπορίας που χρησιμοποιούν θαλάσσιες διαδρομές, οι οποίες έχουν μέχρι σήμερα στοιχίσει τις ζωές σε δεκάδες χιλιάδες μετανάστες που πνίγηκαν στην Μεσόγειο την τελευταία εικοσαετία, καθώς και οι κατασκευαστικές εταιρίες που θα αναλάβουν τις σχετικές εργολαβίες.
Το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό για να εξαντλείται σε εξαγγελίες χωρίς σχεδιασμό, μεθοδικότητα και ενιαία ανθρωπιστική πολιτική σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι έχουμε εκφράσει επανειλημμένα τις θέσεις μας:
* για την ανυπαρξία πολιτικής στο ζήτημα της χορήγησης ασύλου και τις απαράδεκτες διαδικασίες πρόσβασης στο άσυλο,
* για τις συνεχιζόμενες απάνθρωπες συνθήκες υποδοχής και παραμονής όσων ζητούν άσυλο και όσων ανήκουν σε ευάλωτες ομάδες όπως οι έγκυοι γυναίκες, οι ανήλικοι/ες και τα θύματα βασανιστηρίων.
* για την απαράδεκτη εκκρεμότητα των συσσωρευμένων 50.000 αναπάντητων αιτημάτων ασύλου (και των πολύ περισσότερων που δεν έχει γίνει καν εφικτό να κατατεθούν), ώστε να πάψει πια να αποτελεί στίγμα για τη χώρα μας η ικανοποίηση μόλις 1,2% αιτημάτων έναντι του 27% του ευρωπαϊκού μέσου όρου.
Είναι πλέον επιτακτικήη ανάγκη μη εφαρμογής των αποφάσεων «Δουβλίνο ΙΙ», που δίνουν το δικαίωμα επαναπροώθησης προς τις χώρες πρώτης εισόδου όπως η Ελλάδα, και η προώθηση ενός Κοινού Συστήματος Ασύλου σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με αναλογική κατανομή των βαρών που αυτή η πολιτική συνεπάγεται. Κοινό Σύστημα Ασύλου σημαίνει πάνω από όλα ότι κάθε πρόσφυγας που φθάνει σε ευρωπαϊκό έδαφος θα έχει δικαίωμα να ζητήσει άσυλο από οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα, και όχι μόνο από εκείνη στην οποία έφθασε.
Οι Θεματικές Ομάδες Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Περιβάλλοντος των Οικολόγων Πράσινων
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)